หนังสือเล่มนี้อยู่ในหมวดหมู่วรรณกรรมเยาวชน
หากแต่
ข้าพเจ้าไม่เห็นว่าเป็นการสมควร
ที่จะจัดจำพวกไว้เช่นนั้น
เพราะหนังสือเล่มนี้
เศร้าเกินไป
สะเทือนใจเกินไป
น่าสงสารเกินไป
ทว่า
หากความเศร้า ความสะเทือนใจ หรือความน่าสงสาร
จะเป็นสิ่งที่อยู่คู่กับวรรณกรรมจำพวกนี้
ดังเช่น ความสุขของกะทิ เกาะโลมาสีน้ำเงิน แมงมุมเพื่อนรัก
ก็สมควรแล้ว
เด็กๆ ที่ได้อ่าน
อาจเกิดคำถามว่า
คอมมิวนิสต์คืออะไร
เข้าป่ายังไง
อะไรคือสหาย
ตุลาวิปโยค
พฤษภาทมิฬ
ยังไง
ถ้านั่นคือเจตนาของผู้จัดหมวดหมู่
ก็ถือว่าค่อนข้างได้ผล
เพราะเล่มนี้
สอดแทรกการกระตุ้นความอยากรู้เรื่องราวเหล่านั้น
ไว้อย่างชัดเจน
อย่างไรเสีย
ข้าพเจ้าก็เลือกอ่านเอาความสุขอยู่ดี
เอาความสนุกสนาน
และความอบอุ่น
วัยเด็ก
โลกสดใสเสมอ
แม้ว่าเราจะไม่มีเงิน ไม่มีทอง
เพราะเรามีพ่อ มีแม่ มีเพื่อน มีโรงเรียน มีคุณครู
เราไม่มีความทุกข์แสนสาหัส
อย่างมากก็แค่โกรธกันกับเพื่อน
ที่ไม่ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนเรา
หรือเดินไม่รอเรา
โกรธครู
ที่เอาลายมือตัวเท่าหม้อข้าวหม้อแกงของเราไปแถลงหน้าชั้นเรียนให้เพื่อนได้หัวเราะ
โกรธพ่อ โกรธแม่ที่ไม่ให้ไปเล่นนอกบ้าน
เราโกรธ เรางอน ไม่ทันข้ามวัน
เราก็หัวเราะดังเดิม
วัยเด็กนี่แหละ
วัยเด็กนี่เอย
คิดถึง..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น