ประเดิมเล่มแรก ของ Mission..
One by One Three Hundreds
ก็เจอเรื่องน่าปวดหัวเสียแล้ว
เมื่อดันละทึ่งไปหยิบหนังสือของนักเขียนชั้นเซียนชาวญี่ปุ่น
"จุนนิชิโร ทานิซากิ"
หน้าปกคล้ายๆ จะบอกว่า
ข้างในมัน..เอิ่ม..
ตามนั้น
"รักแสร้ง แรงเสน่หา"
เดาไว้ตั้งแต่ก่อนเริ่มอ่านว่า
น่าจะไม่ทิ้งแนวๆ มูราคามิ
น่าจะตีแผ่ความรู้สึก
อารมณ์ หรืออะไรก็ตามที่เป็นสันดานดิบของมนุษย์
เป็นอะไรที่คนส่วนใหญ่รู้สึก
แต่ไม่กล้าแสดงออก
และยิ่งไม่กล้าที่จะถ่ายทอดออกมา ขนาดนี้
เดาไม่ผิด
แต่ถูกไม่หมด
เพราะมันยิ่งกว่าการตีแผ่
มันคือการล้วง ควักออกมาให้เห็นกันจะจะ
(แต่สิ่งที่เห็น จะใช่สิ่งที่เป็นหรือไม่ นั่นคืออีกเรื่อง)
ความจริง งานเขียนชิ้นนี้สะท้อนปัญหาที่เป็นธรรมดามากๆ
ใครๆ ก็สามารถพบเจอกับตัวเองได้
และใครๆ ก็อาจเป็นเช่นตัวละครเอกทั้ง 4 ได้เหมือนกัน
ไม่เหตุการณ์ใดก็เหตุการณ์หนึ่ง
ไม่ความรู้สึกใด ก็ความรู้สึกหนึ่ง
มันแย่
มันน่ารังเกียจ
มันน่าขยะแขยง
มันดิบ
แต่มันจริง
ขณะที่อ่าน
ยอมรับเลยว่า รู้สึกสะอิดสะเอียน
กับหลายๆ เหตุการณ์
แต่นั่นแหละ
คือเสน่ห์..ที่ดึงดูดให้อ่านต่อไป ต่อไป เรื่อยๆ
เพราะอยากจะรู้ว่า
ท้ายที่สุดแล้ว บทสรุปของแต่ละตัวละคร
จะเป็นเช่นไร
เข้าใจว่าหนังสือเล่มนี้ ผู้เขียน ละเอียดมาก
เล่นกับความรู้สึกของคนได้อย่างน่าทึ่ง
แม้สำนวนการแปล จะแปร่งๆ ไปบ้าง
แต่ก็พอจะเข้าใจได้ว่า เพื่อจะทำให้มันดูคล้ายการบอกเล่า
ที่ออกมาจากปาก
หรือเป็นจดหมาย ที่เขียนอย่างเป็นกันเอง
ไม่เน้นความสละสลวย
เน้นการเข้าถึงอารมณ์
หน้าปก มีสีสัน
และสื่อถึงความเป็นญี่ปุ่นมาก
(หรืออาจเป็นจีนก็ได้นะ หญิงสาวตาตี่ขนาดนั้น 555)
แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด
ข้าพเจ้าไม่รู้สึกว่าภาพหรือสีสัน
จะดึงดูดได้มากเท่าตัวหนังสือ
เพราะแค่คำว่า
"รักแสร้ง แรงเสน่หา"
ก็ดูเย้ายวน
ดูน่าค้นหาเสียมากมายแล้ว
หึๆ
แต่เอาเข้าจริงๆ
หนังสือเล่มนี้ หาได้ติดเรทแต่อย่างไร
เรทนี่หมายถึงเพียงฉากอย่างว่านะ
ไม่หมายถึงการหมิ่นเหม่ต่อศีลธรรมอันดี
หรือความสงบเรียบร้อยของประชาชนแต่อย่างใด
ข้าพเจ้ารู้สึกหมั่นไส้ตัวละคร
และแกนความคิด
ที่เหมือนจะทำให้รู้สึกว่า
ตัวละครทั้งสี่ ที่เป็นตัวแทนของคนญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่ง
มีความคิด หรือจิตใจ ที่ค่อนข้างพิกลพิการ
จนไม่สามารถหาเหตุผลใดๆ มารองรับการกระทำได้อย่างสมบูรณ์
มันแลดูวิ่นๆ แหว่งๆ
และไม่มีใครสมประกอบเลยสักคน
มันแลดูลวงหลอกกันไปหมด
และจนสุดท้าย ก็ยังไม่รู้ว่า
ใครรักใคร และในเรื่องนี้
มีใคร "รัก" เป็นจริงๆ หรือไม่
เพราะดูเหมือนว่า
ตัวละครทั้งหลาย
จะเอาเซ็กส์ กับรัก มาพัวพันกัน
จนไม่สามารถแยกจากกันได้
อย่างน่าเกลียดเกินไป
แม้นข้าพเจ้าไม่ใช่มนุษย์โลกสวย
แต่การกระทำ และความคิดของตัวละครเหล่านั้
ก็อุบาทว์ และน่าเกลียดเกินไป
สมแล้ว ที่ได้รับการยกย่อง
เป็นศิลปินแห่งชาติของญี่ปุ่น
เพราะแค่หนังสือเล่มบางๆ
ก็ทำให้ข้าพเจ้าอิน
และสะอิดสะเอียนอย่างจริงจัง
