ดังว่าเมื่อวาน

วันนี้ เปิดอีเมลที่ลิ้งค์กับ blog นี้

พบรายงานว่า มีผู้มาคอมเม้นท์

บทความที่ข้าพเจ้าเคยเขียนไว้ เมื่อไม่นานมานี้


น้องคนนั้น บอกว่า สะเทือนใจ บอกว่าอินกับบทความนั้น


ข้าพเจ้ากลับไปอ่านมันอีกครั้ง

ด้วยสภาพอารมณ์ปกติดี

แต่ขณะอ่าน

ไล่สายตาไปเรื่อยๆ

คล้ายกับกำลังประมวลผล

คล้ายกับสมองกำลังย้อนภาพนั้น

ช้าๆ

แล้วข้าพเจ้าก็พบว่า

ตัวเอง..กลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง

ประหนึ่งว่า เรื่องราวนั้น เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อวาน




ข้าพเจ้านั่งซึมอยู่สักพัก เจ็บปวดอีกครั้งอยู่สักครู่

แล้วถามตัวเองว่า

ทำไมจึงยังเจ็บปวดอยู่

เรื่องบางเรื่อง เคยทำให้เจ็บปวด

แต่ ณ ปัจจุบัน มันทำอะไรเช่นนั้น ไม่ได้อีกต่อไป

ทว่า ทำไมกับเรื่องบางเรื่อง

จึงยังไม่เจือจาง



หรือเพราะบาดแผลต้องการเวลาในการเยียวยา

ถ้าเช่นนั้น เวลาสักเท่าไหร่ จึงจะพอ

หรือแท้แล้ว

เราจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่าง

เพื่อสมานแผลไปด้วย

ดังเช่นที่เราใส่ยาแดง พันผ้ากอซ หรือแม้กระทั่ง ต้องเย็บปากแผล



ใครคนหนึ่งเคยบอกข้าพเจ้าว่า

หากนึกถึงเรื่องใดแล้วยังมีอารมณ์กับเรื่องนั้น

แสดงว่าเราไม่ได้ปล่อย ไม่ได้วางมันจริงๆ

เราต้องพิจารณามัน

เพื่อจะได้เท่าทันมัน และเพื่อที่จะมันจะได้ไม่มีพิษภัยกับใจเราอีก


ข้าพเจ้าทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง



บทความงานวิจัยชิ้นหนึ่ง

บอกไว้ว่า

เมื่อเราเจ็บปวดจากเรื่องใด

ร่างกายจะหลั่งฮอร์โมน

ฮอร์โมนนั้นจะไปกระตุ้นสมองส่วน Amygdala

ซึ่งสมองส่วนนั้นก็จะทำการบันทึกความเจ็บปวดนั้นไว้

ยิ่งเรามีอารมณ์รุนแรงเท่าไหร่

ฮอร์โมนก็จะยิ่งถูกหลั่งออกมามาก

สมองยิ่งบันทึกอย่างหนักแน่นและฝังลึกลงไปเท่านั้น

แล้วทีนี้

เมื่อย้อนนึกไปถึงเรื่องนั้นอีก

เราก็จะเจ็บปวดอีก

เมื่อเจ็บปวดอีก ก็หลั่งฮอร์โมนอีก

เป็นเช่นนี้เรื่อยไป

และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง

เมื่อเราพยายามข่มมัน พยายามสลัดมันทั้งแรงๆ

มันก็จะยิ่งดื้อ

ยิ่งด้าน

ยิ่งฝังลงไป ลึกกว่าเดิม

นั่นคือเหตุผลว่า

ทำไมแผลเก่า ไม่หายสนิทเสียที

ไปสะกิดถูกมันมีไร เลือดก็ยังคงไหลซิบๆ



ร่างกายมันมีกระบวนการ

อาจเพราะเมื่อสิ่งใดทำให้เราเจ็บปวด

ร่างกายอาจตีความว่า

ต้องจดจำไว้

เพื่อหลีกเลี่ยง

เพื่อจะได้ระมัดระวัง

ไม่ไปเจอความเจ็บปวดนั้นอีก

เพราะอย่างนี้กระมัง

คนเราจึงฝังใจกับเรื่องร้ายๆ มากกว่าเรื่องดีๆ




ทีนี้ ทางแก้ ต้องทำเช่นไร

เราจะต้องทนทุกข์ไปกับกระบวนการของสมองและร่างกายอีกนานเท่าไร



ข้าพเจ้าอาจต้องควบคุมใจตน

ควบคุมใจ ไม่ใช่สมอง

แต่ถ้าจะให้ไตร่ตรองกันด้วยเหตุผล

ก็คงไม่ได้

เพราะข้าพเจ้าก็ย่อมมีเหตุผลของข้าพเจ้า

ที่จะอนุญาตให้ตัวเองไม่พอใจ เจ็บปวด หรือโกรธแค้น

ว่ากันตามตรรกะ จึงไม่ช่วยอะไร

มีแค่ตัดสินผิดถูก แต่ไม่ช่วยให้ใจเราเบา



ข้าพเจ้าต้องทำเช่นไร

รู้เท่าทันมัน

พิจารณามันเช่นไร

โกรธก็คือโกรธ

แล้วทำอย่างไรจึงจะหายโกรธ

ดูที่ต้นเหตุ

แต่ก็ต้องยอมรับว่า

บางครั้ง ต้นเหตุของความเจ็บปวด

มันไม่ได้ถูกสะสางอย่างจริงจัง

มันเพียงแค่ถูกปิดบัง ถูกบิดเบือน

ด้วยคำพูดสวยหรู

ซึ่งก็ช่วยได้แค่ชั่วครู่ชั่วคราว

หรือแท้แล้ว ข้าพเจ้าอาจยังมีปม

มีเรื่องไม่เข้าใจ มีเรื่องไม่พอใจ

หรือมีเหตุการณ์บางอย่าง ไปสะกิด

ไปทับถม ไปเพิ่มเติมความรุนแรงให้บาดแผลนั้น




ถึงกระนั้น

ข้าพเจ้าก็คงไม่อาจจัดการทุกสิ่งอย่าง

หรือควบคุมใครได้ดังใจหวัง

เมื่อเปลี่ยนแปลงผู้อื่นไม่ได้

ก็จำต้องเปลี่ยนใจตัวเอง

ล้างที่ใจตัวเอง

ทำแผลด้วยตนเอง

เพราะแผลของเรา เราย่อมรู้ดีที่สุด

ว่าเจ็บแค่ไหน ลึกแค่ไหน สาหัสแค่ไหน

ใครก็ไม่อาจช่วยเราได้




หรือท้ายที่สุด

ข้าพเจ้าก็ควรเลือก

ที่จะตัดต้นเหตุของความเจ็บปวดเหล่านั้นออกไปเสีย

เมื่อถึงเวลาอันควร

เมื่อเปล่าประโยชน์ที่ต้องเดินบนเส้นทางอันรวดร้าวต่อไป

ข้าพเจ้าก็ควรหยุด

แล้วสะสางสิ่งตกค้างในใจ

เพราะแค่นี้

ก็น่าจะมากโขแล้ว




มันเป็นดั่งเส้นด้าย

ที่พันกันอย่างสลับซับซ้อน

และยากจะหาปมเจอ

บางที

ถ้าการแก้มันยากนัก

ก็จักได้เผามันให้หมดสิ้นไป

ทั้งก้อนนั่นแหละ