พฤษภาคม

เช้าวันนี้ ฉันตื่นขึ้นมาเพราะทนรับมือกับฝันร้ายๆ ไม่ไหว

ฝันที่มาเยี่ยมเยียนฉันบ่อยเหลือเกิน

มาซ้ำๆ ขย้ำขยี้หัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉันง่วงมาก

เพราะเมื่อคืนนอนดึก

แต่ก็จำต้องลุกจากที่นอน

เพราะไม่อาจทนให้ฝันร้ายทำลายตัวเองไปมากกว่านี้ได้



ฉันเปิดคอมพิวเตอร์

ล็อก อิน เข้าเว็บไซต์เดิมๆ 

หน้าแรกของฉันยามเมื่อเปิดซาฟารีขึ้นมา

คือพื้นที่ส่วนตัวของเขา

ฉันมีเขามาสวัสดีทุกวัน

แม้ว่าพักหลังๆ นี้ เขาจะไม่ได้เอ่ยคำทักทายฉันก็ตาม




แต่วันนี้ ไม่เหมือนทุกวัน

สายตาของฉัน ไล่เรียงไปตามตัวอักษรในพื้นที่นั้น

พื้นที่ของเขา

ที่ตอนนี้

ไม่ได้มีเพียงเขา

หากมีใครอีกคน

ที่ถูกใจ

และสำคัญมากพอที่เขาจะบันทึกไว้ในพื้นที่นั้น




ฝันร้ายของฉันกลายเป็นจริงเสียแล้ว

ใครกันบอกว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี





ฉันแทบหายใจไม่ออก

ร้องไห้จนตัวสั่น

ความเจ็บปวดที่ฉันเก็บมันกดไว้ลึกๆ

บัดนี้พร้อมใจกันพรั่งพรูออกมาสู่เบื้องบนเรียบร้อยแล้ว

และฉันต้องยอมรับอย่างเต็มอกว่า

หมดหนทางที่จะชนะมันได้จริงๆ





ฉันเคยผ่านพบประสบการณ์เช่นนี้

แต่ไม่รุนแรงเท่านี้

ใครต่อใครบอกฉันว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

ฉันก็บอกตัวเองเช่นนั้น




ฉันอยากนอน ฉันง่วงนอน แต่เมื่อทิ้งตัวลงนอน ฉันกลับไปอาจข่มตานอน

ฉันพ่ายแพ้ต่อความรัก ครั้งแล้วครั้งเล่า




ฉันทบทวน

อะไรทำให้ความสัมพันธ์เดินทางมาถึงจุดนี้

เพราะฉันทำตัวไม่ดี

เพราะฉันไม่เข้าใจเธอ

เพราะมันต้องเป็นไป




ฉันคิดถึงความรักของคนอื่นๆ

นึกสงสัยว่าเป็นแบบฉันบ้างหรือไม่

ถ้าคำตอบคือ เป็นเรื่องธรรมดา

พวกเขาจัดการมันอย่างไร

แต่เอาเถอะ ฉันเพียงสงสัยเล่นๆ เท่านั้น

วิธีของคนอื่น อาจไม่ใช่วิธีของเรา

ความรักเป็นเรื่องเฉพาะตัว

เหมือนๆ กับความตายนั่นแหละ






ฉันทำร้ายเขา

ทำให้เขาเจ็บปวดมามาก

เวลาสั้นๆ คงสร้างบาดแผลให้เขานับไม่ถ้วน

แผลที่ทั้งมองเห็นและมองไม่เห็น

และจนวันนี้ แผลนั้นก็ย้อนกลับมาทำร้ายฉันเอง





ไม่ต่างกัน

ฉันเองก็มีแผลไม่ต่างกัน






เมื่อความเงียบงันเข้าครอบคลุมพื้นที่มากกว่าความเข้าใจ

เมื่อข้อความของฉันที่ส่งไปไม่ถูกเปิดอ่าน

เพราะเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยข้อความจากใครสักคน

หรืออย่างไรนั้น ฉันไม่ทราบได้




เมื่อพื้นที่ของฉัน เธอไม่เข้ามา

เพราะเธออาจกำลังศึกษาพื้นที่ใหม่ๆ ที่น่าสนใจ

เมื่อน้ำตาของฉันไม่มีค่าอะไร

มากกว่าสร้างความสงสัยเพียงเล็กน้อยให้เธอ


ฉันก็จนปัญญา



เราไม่ควรต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้อีกต่อไป



เมื่อเธอก็เป็นเธอ

สมควรแก่เวลา

ที่ฉันจะเป็นฉันเสียที






ด้วยรัก

ไม่มีแกะน้อยอีกต่อไป

26 พฤษภาคม 2557



ครั้งหนึ่งพฤษภาคมเคยสวยงาม

ครั้งนี้พฤษภาคมช่างโหดร้ายทารุณ

โลกของเรา

ฉันอาจยังเด็กเกินไป

เกินกว่าจะเข้าใจรักที่ยิ่งใหญ่ ในความหมายของเธอ

ฉันยังมีความงี่เง่าอยู่อีกมาก ดังที่เธอทราบดี

ฉันยังโวยวายทุกที กับเรื่องไร้สาระเดิมๆ




ฉันอาจขี้ลืม ลืมว่าควรทำตัวอย่างไรจึงจะถูกใจเธอ

แต่ฉันก็จำได้นะ

จำว่าเธอเคยพูดอะไรไว้

จำคำอธิบายของเธอสำหรับการกระทำอย่างหนึ่ง 

เธอเคยบอกฉันว่า อย่าคิดมากเลย ที่เธอทำแบบนั้น

ถ้าเธอทำอีกแบบอีกสิ ค่อยมาคิด 

ฉันยอมไม่คิดตามที่เธอว่า

มาจนถึงวันนี้

เธอทำอีกแบบที่เคยเอ่ยไว้

ฉันคิดได้แล้วใช่ไหม ฉันถาม

เธอก็ตอบอีกเหมือนเดิมว่า อย่าคิดเลย 





ฉันเคยมีโลกของฉัน

โลกที่ฉันมีใครต่อใคร มีผู้คนมากมายรายล้อม

จนเมื่อเจอเธอ

โลกของฉันก็มีเพียงเธอ

เธอบอกว่าโลกของเธอก็มีเพียงฉัน

เรามีกันและกัน อยู่ในโลกเล็กๆ ของเรา

เธอว่า เป็นอย่างนี้ ดีแล้ว

ฉันพยักหน้า เชื่อตามเธอ




มาวันนี้

เธอบอกว่า เราจำเป็นต้องมีโลก

โลกที่ควรมีคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่เพียงแค่เราสอง

เธอถามฉันว่า ฉันมีเพื่อนไหม

เธอบอกฉันว่า ฉันต้องมีเพื่อนนะ

ฉันทบทวน 

เพื่อนของฉันงั้นหรือ





ฉันจะมีเพื่อนหรือไม่ หาใช่สำคัญ

เธอไปหาเพื่อนของเธอเถิด

ระลึกนึกใคร่ครวญในความทรงจำ

ขุดรื้อเอามิตรสหายในวันวานที่เคยวางไว้

กลับมาปัดฝุ่น สานสัมพันธ์ใหม่

ตามใจเธอเลย




ต่อแต่นี้ ฉันก็คงอยู่ในโลกใบเดิม

แม้ว่าจะไม่มีเธอ




เราอาจอยู่ในโลกเดียวกัน หรือคนละโลก

นั่นไม่สำคัญ

ถึงแม้โลกของเราจะใกล้กัน

ฉันก็จะไม่ล้ำเส้นเธอ...อีกต่อไป





โลกของฉันเงียบเหงาในทุกๆ วัน 

และฉันเคยชินกับมันเสียแล้ว




ฉันเคยมอบเพลงหนึ่งให้เธอ

"กลัวเธอผิดหวัง"

ฉันลืมมอบมันให้ตัวเอง





ไม่ต้องกังวลหรอกนะ

ฉันจะพยายามไม่งี่เง่าให้เธอเห็น ไม่โวยวายให้ระคายหู

ฉันจะยืนอย่างเข้มแข็ง อย่างที่เธอเรียกร้องตลอดมา

ฉันจะดราม่า ครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้าย





จากนี้ต่อไป ฉันจะมีเพียงรอยยิ้มให้เธอ

ดั่งที่มีให้ทุกๆ คน บนโลกใบนี้

ไม่มีใครสำคัญมากกว่า หรือน้อยกว่าใคร

ฉันเรียนรู้แล้ว จากการกระทำของเธอ

ฉันจะเติบโต

ฉันจะแข็งแรง



:)