พฤษภาคม

เช้าวันนี้ ฉันตื่นขึ้นมาเพราะทนรับมือกับฝันร้ายๆ ไม่ไหว

ฝันที่มาเยี่ยมเยียนฉันบ่อยเหลือเกิน

มาซ้ำๆ ขย้ำขยี้หัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉันง่วงมาก

เพราะเมื่อคืนนอนดึก

แต่ก็จำต้องลุกจากที่นอน

เพราะไม่อาจทนให้ฝันร้ายทำลายตัวเองไปมากกว่านี้ได้



ฉันเปิดคอมพิวเตอร์

ล็อก อิน เข้าเว็บไซต์เดิมๆ 

หน้าแรกของฉันยามเมื่อเปิดซาฟารีขึ้นมา

คือพื้นที่ส่วนตัวของเขา

ฉันมีเขามาสวัสดีทุกวัน

แม้ว่าพักหลังๆ นี้ เขาจะไม่ได้เอ่ยคำทักทายฉันก็ตาม




แต่วันนี้ ไม่เหมือนทุกวัน

สายตาของฉัน ไล่เรียงไปตามตัวอักษรในพื้นที่นั้น

พื้นที่ของเขา

ที่ตอนนี้

ไม่ได้มีเพียงเขา

หากมีใครอีกคน

ที่ถูกใจ

และสำคัญมากพอที่เขาจะบันทึกไว้ในพื้นที่นั้น




ฝันร้ายของฉันกลายเป็นจริงเสียแล้ว

ใครกันบอกว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี





ฉันแทบหายใจไม่ออก

ร้องไห้จนตัวสั่น

ความเจ็บปวดที่ฉันเก็บมันกดไว้ลึกๆ

บัดนี้พร้อมใจกันพรั่งพรูออกมาสู่เบื้องบนเรียบร้อยแล้ว

และฉันต้องยอมรับอย่างเต็มอกว่า

หมดหนทางที่จะชนะมันได้จริงๆ





ฉันเคยผ่านพบประสบการณ์เช่นนี้

แต่ไม่รุนแรงเท่านี้

ใครต่อใครบอกฉันว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

ฉันก็บอกตัวเองเช่นนั้น




ฉันอยากนอน ฉันง่วงนอน แต่เมื่อทิ้งตัวลงนอน ฉันกลับไปอาจข่มตานอน

ฉันพ่ายแพ้ต่อความรัก ครั้งแล้วครั้งเล่า




ฉันทบทวน

อะไรทำให้ความสัมพันธ์เดินทางมาถึงจุดนี้

เพราะฉันทำตัวไม่ดี

เพราะฉันไม่เข้าใจเธอ

เพราะมันต้องเป็นไป




ฉันคิดถึงความรักของคนอื่นๆ

นึกสงสัยว่าเป็นแบบฉันบ้างหรือไม่

ถ้าคำตอบคือ เป็นเรื่องธรรมดา

พวกเขาจัดการมันอย่างไร

แต่เอาเถอะ ฉันเพียงสงสัยเล่นๆ เท่านั้น

วิธีของคนอื่น อาจไม่ใช่วิธีของเรา

ความรักเป็นเรื่องเฉพาะตัว

เหมือนๆ กับความตายนั่นแหละ






ฉันทำร้ายเขา

ทำให้เขาเจ็บปวดมามาก

เวลาสั้นๆ คงสร้างบาดแผลให้เขานับไม่ถ้วน

แผลที่ทั้งมองเห็นและมองไม่เห็น

และจนวันนี้ แผลนั้นก็ย้อนกลับมาทำร้ายฉันเอง





ไม่ต่างกัน

ฉันเองก็มีแผลไม่ต่างกัน






เมื่อความเงียบงันเข้าครอบคลุมพื้นที่มากกว่าความเข้าใจ

เมื่อข้อความของฉันที่ส่งไปไม่ถูกเปิดอ่าน

เพราะเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยข้อความจากใครสักคน

หรืออย่างไรนั้น ฉันไม่ทราบได้




เมื่อพื้นที่ของฉัน เธอไม่เข้ามา

เพราะเธออาจกำลังศึกษาพื้นที่ใหม่ๆ ที่น่าสนใจ

เมื่อน้ำตาของฉันไม่มีค่าอะไร

มากกว่าสร้างความสงสัยเพียงเล็กน้อยให้เธอ


ฉันก็จนปัญญา



เราไม่ควรต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้อีกต่อไป



เมื่อเธอก็เป็นเธอ

สมควรแก่เวลา

ที่ฉันจะเป็นฉันเสียที






ด้วยรัก

ไม่มีแกะน้อยอีกต่อไป

26 พฤษภาคม 2557



ครั้งหนึ่งพฤษภาคมเคยสวยงาม

ครั้งนี้พฤษภาคมช่างโหดร้ายทารุณ