โลกของเรา

ฉันอาจยังเด็กเกินไป

เกินกว่าจะเข้าใจรักที่ยิ่งใหญ่ ในความหมายของเธอ

ฉันยังมีความงี่เง่าอยู่อีกมาก ดังที่เธอทราบดี

ฉันยังโวยวายทุกที กับเรื่องไร้สาระเดิมๆ




ฉันอาจขี้ลืม ลืมว่าควรทำตัวอย่างไรจึงจะถูกใจเธอ

แต่ฉันก็จำได้นะ

จำว่าเธอเคยพูดอะไรไว้

จำคำอธิบายของเธอสำหรับการกระทำอย่างหนึ่ง 

เธอเคยบอกฉันว่า อย่าคิดมากเลย ที่เธอทำแบบนั้น

ถ้าเธอทำอีกแบบอีกสิ ค่อยมาคิด 

ฉันยอมไม่คิดตามที่เธอว่า

มาจนถึงวันนี้

เธอทำอีกแบบที่เคยเอ่ยไว้

ฉันคิดได้แล้วใช่ไหม ฉันถาม

เธอก็ตอบอีกเหมือนเดิมว่า อย่าคิดเลย 





ฉันเคยมีโลกของฉัน

โลกที่ฉันมีใครต่อใคร มีผู้คนมากมายรายล้อม

จนเมื่อเจอเธอ

โลกของฉันก็มีเพียงเธอ

เธอบอกว่าโลกของเธอก็มีเพียงฉัน

เรามีกันและกัน อยู่ในโลกเล็กๆ ของเรา

เธอว่า เป็นอย่างนี้ ดีแล้ว

ฉันพยักหน้า เชื่อตามเธอ




มาวันนี้

เธอบอกว่า เราจำเป็นต้องมีโลก

โลกที่ควรมีคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่เพียงแค่เราสอง

เธอถามฉันว่า ฉันมีเพื่อนไหม

เธอบอกฉันว่า ฉันต้องมีเพื่อนนะ

ฉันทบทวน 

เพื่อนของฉันงั้นหรือ





ฉันจะมีเพื่อนหรือไม่ หาใช่สำคัญ

เธอไปหาเพื่อนของเธอเถิด

ระลึกนึกใคร่ครวญในความทรงจำ

ขุดรื้อเอามิตรสหายในวันวานที่เคยวางไว้

กลับมาปัดฝุ่น สานสัมพันธ์ใหม่

ตามใจเธอเลย




ต่อแต่นี้ ฉันก็คงอยู่ในโลกใบเดิม

แม้ว่าจะไม่มีเธอ




เราอาจอยู่ในโลกเดียวกัน หรือคนละโลก

นั่นไม่สำคัญ

ถึงแม้โลกของเราจะใกล้กัน

ฉันก็จะไม่ล้ำเส้นเธอ...อีกต่อไป





โลกของฉันเงียบเหงาในทุกๆ วัน 

และฉันเคยชินกับมันเสียแล้ว




ฉันเคยมอบเพลงหนึ่งให้เธอ

"กลัวเธอผิดหวัง"

ฉันลืมมอบมันให้ตัวเอง





ไม่ต้องกังวลหรอกนะ

ฉันจะพยายามไม่งี่เง่าให้เธอเห็น ไม่โวยวายให้ระคายหู

ฉันจะยืนอย่างเข้มแข็ง อย่างที่เธอเรียกร้องตลอดมา

ฉันจะดราม่า ครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้าย





จากนี้ต่อไป ฉันจะมีเพียงรอยยิ้มให้เธอ

ดั่งที่มีให้ทุกๆ คน บนโลกใบนี้

ไม่มีใครสำคัญมากกว่า หรือน้อยกว่าใคร

ฉันเรียนรู้แล้ว จากการกระทำของเธอ

ฉันจะเติบโต

ฉันจะแข็งแรง



:)