ควรทำ สำคัญกว่า ต้องทำ

ช่วงนี้ ชีวิตค่อนข้างขึ้น ๆ ลง ๆ

ความจริง จะเรียกว่าขึ้นลง ก็ไม่เชิงจะถูกนัก

เหมาะจะเรียกว่าซ้ายขวา เลี้ยวไปเลี้ยวมาเสียมากกว่า

สิ่งที่คิดไว้ วางแผนไว้ ไม่อาจได้ดำเนินตามนั้น

เพราะเหตุปัจจัยอื่น ที่มากระทบ เสียดทาน และผลักดันให้พลิกผันเปลี่ยนแปร

แต่กระนั้น ..

ฉันก็ยังเชื่อว่า ไม่อาจมีสิ่งใด มาเปลี่ยนเราได้

หากเราไม่ยินยอมที่จะเปลี่ยน

ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต คือสิ่งที่เราเลือกและผลของมัน

เรามีทางเดิน

อย่าก่นด่าโทษดินฟ้าว่าเป็นผู้ผลักไส

ให้เราต้องอยู่บนเส้นทางที่มันฝืนใจ

เราเลือกเดินบนทางนั้นเองต่างหาก

เราเลือกที่จะยอมแพ้

เลือกที่จะคว้าสิ่งปลอดภัย มั่นคง

และคิดว่าดีที่สุด ต่างหาก

ส่วนมันจะดีจริงหรือไม่นั้น ก็ต้องรู้ และยอมรับกันเอาเอง
.
.
.
ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น

คิดว่าจะเดินเส้นทางหนึ่ง

แต่กลับมีปัจจัยอื่นๆ เข้ามากระทบ มากมาย

แต่ก็นั่นแหละ

เมื่อพิจารณาถึงปัจจัยเหล่านั้นแล้ว

ความคิด และการตัดสินใจ ก็ย่อมมีการเปลี่ยนแปลง

มากหรือน้อย ก็สุดแท้แต่แรงกระทบกระแทก

.
.
เมื่อเราไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้เพียงลำพัง

เมื่อเราต้องมีใครสักคนหรือหลายคนเป็นคนสำคัญของชีวิต

เมื่อเราต้องใส่ใจ ดูแล หัวใจของคนเหล่านั้น

รวมถึงถนอมใจตนเอง

เราก็ต้องคิดให้รอบคอบ  และ ถี่ถ้วน

.
.
.
อาจมีฝืนใจบ้าง อาจต้องสละบางสิ่ง

และอาจต้องเผชิญกับความเจ็บปวดบางอย่าง

เราก็ต้องยอม

เพราะเราควรยอม

ด้วยว่า เราอาจไม่ยอมก็ได้

เราอาจเอาตนเองเป็นที่ตั้ง

ทำตามที่ใจปรารถนา

เช่นนั้นก็ได้

แต่ถ้าการเลือกเช่นนั้น อาจนำพาความเสียใจ เสียดาย

หรือยังความผิดหวัง แตกหัก ให้เกิดแก่ผู้อื่นหรือตัวเราเอง

เราก็ต้องยอม...ผ่อนปรน

และให้โอกาสแก่สิ่งอื่นได้ดำรงอยู่บ้าง

.
.
.
และเมื่อถึงเวลาอันสมควร

เราก็จักได้รับผลตอบแทนที่หอมหวาน

มากกว่าการเลือก .. สิ่งที่ยังไม่พร้อม

.
.
การจะอยู่หรือไป

คงไม่อาจใช้คำว่าต้องอยู่หรือต้องไป

เพราะถึงแม้ต้องอยู่ แต่ไม่อยากอยู่

สำหรับฉันแล้ว ฉันก็จะไม่อยู่

หากต้องไป แต่ไม่อยากไป

สำหรับฉัน ฉันก็จะไม่ไป

.
.
.
แต่เมื่อใช้คำว่า "ควร"

น้ำหนักของความสำคัญ จะถูกย้ายมาที่ความรู้สึก

และเอนเอียงมาทางเสียงเรียกของหัวใจ

เมื่อควรอยู่ ฉันก็จะอยู่

แต่ก็นั่นแหละ

เมื่อถึงเวลาที่ควรไป

ฉันก็จะไป

โดยไม่ลังเล
.
.
มีคนเคยบอกฉันว่า

"ผลของความอดทน มักจะหอมหวาน"

ฉันจะรอ..ลิ้มรสความหวานนั้น

ดูสักครั้ง

แม้ว่าการเผชิญหน้ากับความอดทน

จะต้องมีหลายสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาพ่วงมาด้วยก็ตาม

ฉันยินดี .. ฉันเลือกเอง

ศูนย์กลางจักรวาล-เมล็ดถั่ว

บ่อยครั้งที่คนเรา เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง

มองโลกจากสายตาอันคับแคบของตน

ทั้งที่แม้กระทั่งในเชิงวิทยาศาสตร์

มนุษย์ ยังไม่อาจมองโลกได้กว้างเท่าแมลงเล็กๆ บางตัว



หวยออก..ก็มาบ่นเสียดาย นั่นเลขท้ายทะเบียนรถฉัน

ฝันประหลาดๆ ก็ว่าอาจมีสวรรค์ประทาน ให้ลาภ ให้โชค

ทั้งที่กงล้อล็อตเตอรี่ ก็ไม่ได้ใส่ใจหรือสะดุดหยุดลง เพราะเลขเหล่านั้นสักเพียงนิด

มันอยากหมุน มันก็หมุน อยากหยุด มันก็หยุด

มันจะเลือกอะไร กับเลขท้ายทะเบียนรถของคนๆหนึ่ง

หรือเลขที่บ้าน เลขประจำตัวสอบ เลขวันเกิด วันตาย วันบวช วันเบียด

ไร้สาระกันทั้งเพ



ฉันดีที่สุด ของของฉัน ดีที่สุด สิ่งที่ฉันมี ดีที่สุด สิ่งที่ฉันเป็น ดีที่สุด

ทั้งที่ในความเป้นจริง มันก็แค่สิ่งของ ที่น้อยคนนักจะเหลียวแล

หรือในตัวตนคนๆนั้น ช่างไม่มีแรงใดมาดึงดูดความสนใจได้เลย



งานฉันเยอะ มีเรื่องมากมายที่ฉันต้องทำ ภารกิจอันใหญ่หลวง

คนบางคนบ่นได้ทั้งวัน เหนื่อยอย่างนั้น ท้ออย่างนนี้

ทั้งที่ปัญหา อยู่ที่การจัดการของตัวเอง

ไม่เคยมีใครตายเพราะการทำงานเยอะ

คนจะตาย ก็เพราะทำงานเยอะๆ ไม่เป็นเสียมากกว่า

บ่นไป แต่ไม่ทำ หรือทำ แต่ทำไม่ถูก งานมันก็เท่าเดิม

มีสมอง ก็ควรต้องใช้  งานจะเสร็จได้ เพราะการคิดและลงมือทำ

หาใช่เพราะปากที่พร่ำบ่นเสียเมื่อไหร่

และงานที่ตนเองมองว่ายิ่งใหญ่ และเยอะแยะมากมาย

ความจริง มันอาจเป็นแค่เศษเสี้ยว หรือขี้ปะติ๋วสำหรับคนอื่นๆ

เพราะฉะนั้น เลิกบ่น แล้วลงมือทำอย่างชาญฉลาดเสียเถิด

ก่อนที่คนอื่นๆ จะรู้กันโดยทั่ว ว่าคุณไม่ได้ใช้สมองในการทำงาน




อย่ามาโกงฉัน สักสตางค์แดงเดียว ฉันก็ไม่ยอม

ทั้งที่ในตอนนั้น ตัวเองนั่นแหละที่กำลังล้ำเส้น

และเบียดเบียนผู้อื่นอยู่




สายตาที่มองเห็นแต่ตนเอง องศาคงไม่กว้างพอ ที่จะมองไปเห็นผู้อื่นบ้าง

ความคับแคบนั้น แท้จริงแล้ว อยู่ที่สายตา หรือหัวใจกันแน่




หากเราไม่ชอบสิ่งใด ก็ไม่พึงมอบสิ่งนั้นให้ผู้อื่น

ไม่อยากโดนเอาเปรียบ ไม่อยากถูกโกง ไม่อยากถูกหลอก

ก็อย่าไปทำเช่นนั้นกับเขา

เพราะเราไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่

กรรมเวรมันตามทันและไม่เลือกหน้า

มีบุญวาสนา ก็ไม่อาจลบล้างได้ อย่างมาก ก็แค่ผ่อนผัน

แต่เชื่อเถอะ สักวัน มันก็ต้องเอาคืนเราอยู่ดี



เราเป็นแค่ถั่ว 

เมล็ดถั่วเล็กๆ  ที่อาศัยพื้นดินงอกเงยและมีชีวิตขึ้นมาได้

เราเป็นหนี้บุญคุณ ไม่ใช่พระเจ้าผู้สร้าง

เมื่อเราตายไป ก็เพียงแค่เราตายไป

หาได้กระทบกระเทือนถึงความผาสุกของผืนฟ้าหรือแผ่นดิน



เมล็ดถั่ว  ไม่อาจเป็นศูนย์กลางของจักรวาล

ไม่ว่าตัวมัน จะรู้หรือไม่ก็ตาม