ฉันเกลียดความฝัน
เพราะฉันมักฝันร้าย
ฉันจึงไม่อยากที่จะฝัน
ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงฝันร้าย
และไม่รู้ว่าทำอย่างไร
ฝันร้ายเหล่านั้นจึงจะกลายเป็นดี
ดังที่ใครๆ
ก็ว่ากัน
สำหรับฉัน
ฝันร้ายก็คือฝันร้าย
ไม่มีวันกลายเป็นอื่น
ไม่ว่าจะในฝัน
หรือนอกฝัน
เมื่อฉันมีความรัก
ฉันฝันว่ารักของฉันจะสวยงาม
ฝันว่าฉันจะมีเขาคนนั้น
เคียงข้างกาย
ฝันว่าฉันจะปลอดภัย
จากการคุกคามใดๆ
ของปีศาจร้าย
ของความโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงา
ฝันจะมีคำว่าเรา
ไปตราบนานเท่านาน
ทว่า...ในฝัน
ฉันเห็นความเจ็บปวด
เห็นรอยน้ำตา
และเมื่อตื่นขึ้นมา
ฉันพบว่า
รอยน้ำตานั้น...มีอยู่จริงๆ
มันเป็นฝันมิใช่หรือ
ฉันถามตัวเอง
ฉันฝันเห็นเขาไม่รักฉัน
ฝันเห็นเขารักใครคนอื่น
ฝันว่าเขาแต่งกลอนรัก
กลอนรักเหล่านั้นงดงามและไพเราะ
ทว่า
มันไม่ได้ถูกบรรจงสร้างมาเพื่อปลอบประโลมหัวใจฉัน
เขาไม่ได้เขียนมันขึ้นมา
เพื่อมอบให้ฉัน
ฉันฝันว่าในบันทึกของเขา
มีเรื่องราวความรัก
รักอันละเอียดลออ
รักที่โรแมนติกลึกซึ้ง
เรื่องราวเล็กน้อยที่เขาจดจำ
เขาใส่ใจทุกวินาทีที่ได้ใช้เพื่อรักนั้น
ทว่า
เรื่องราวเหล่านั้น
คนที่อยู่ในบันทึกของเขา
ไม่ใช่ฉัน
ฉันฝันเห็นเขาเดินกางร่ม..
กางร่มให้คนที่เขารัก
ท่ามกลางสายฝน
ที่ซัดกระหน่ำ
ฝนตกหนัก
แต่เขาไม่หวาดหวั่น
เขาไม่ยำเกรง
เพราะข้างกายเขา
มีคนที่เขารัก
เขาใช้ร่างกายอันบอบบาง
ปกป้องร่างกายของหญิงสาว
เพื่อมิให้ฝนร้าย
ทำลายเธอ
ฉันฝันว่าเขาดูแลใส่ใจใครคนอื่น
หญิงสาวแสนสวย..คนนั้น
เขายอมลำบาก
ยอมฝ่าฟันอันตราย
เพื่อจะได้ทำอะไร
อะไร ให้เธอ
เพื่อที่ในระหว่างทางแสนไกลนั้น
เขาจะได้พูดคุย
หยอกล้อ แลกเปลี่ยนอารมณ์และความรู้สึก
เพื่อที่เขาจะได้ใช้เวลา...ร่วมกับเธอ
ฉันฝันว่าเขาเสพสม
ฉันได้ยินเสียงอภิรมย์เช่นว่านั้น
ฝันว่าเขามีสุข
ฝันเห็นสีหน้าและแววตาของเขา
ในชั่วขณะนั้น
ทว่า
ฉันไม่เห็นฉัน
ฉันฝันเห็นผู้หญิงของเขา
และเห็นครอบครัวของเขา...โอบกอดผู้หญิงคนนั้น
นั่นล่ะ
ถึงแม้นในฝัน
ทุกๆ
คนจะไม่ได้ผลักไสฉัน
แต่การโอบกอดคนอื่น
ก็คือการไล่ส่ง
ให้ฉันต้องออกไป
ให้ฉันไม่มีที่ยืน
ฉันฝันว่า...ฉันสูญเสียทุกอย่าง
เพื่อนสนิท
มิตรรัก คนใกล้ชิด
หน้าที่การงาน
หรือแม้กระทั่งครอบครัวของฉันเอง
ฉันเลือกที่จะวางพวกเขาไว้ข้างหลัง
และเดินหน้าไปหาคนที่ฉันรัก
ฉันถามตัวเองว่าเสียใจไหม
ฉันสับสนและมิอาจตอบคำถามนั้นได้
หาใช่เพราะไม่รู้ว่าเสียใจหรือไม่
หากเพราะมันคือ...เสียใจมาก
มากเสียจนอธิบายไม่ได้ว่าเพียงไหน
ฉันไม่ควรมอบเวลาอันมีค่า
ให้คนที่ไม่เคยมอบอะไรให้ฉันด้วยใจจริง
ฉันไม่ควรชะล่าใจ
ว่าจะไม่มีใครจากฉันไปแสนไกล
ฉันไม่ควรเลือกเขา
มากกว่าใครๆ
ที่รักฉัน
รักคือการให้
ฉันเชื่อเช่นนั้น
แต่ก็นั่นล่ะ
ฉันลืมไป..ว่าควรให้..คนที่คู่ควร
ฉันร่ำไห้
ฉันโศกเศร้า
ฉันไม่อาจกลั้นน้ำตา
เพราะความเจ็บปวดมันมากเกินทน
ฉันร้องไห้ปานว่าจะขาดใจ
เพราะใจของฉัน
แทบขาดจริงๆ
ฉันสูญสิ้น
ซึ่งความรัก
และคนที่ฉันรัก
ในความฝันนั้น
ในฝันร้ายเช่นว่านั้น
เขาไม่ใช่ของฉัน
ฉันไม่มีเขา
ฉันไม่มีใคร
เพราะอย่างนี้
ฉันจึงเกลียดฝันร้าย
ฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับมัน
ฉันไม่อาจสู้รบกับมันได้จริงๆ
ฉันพ่ายแพ้มัน
ฉันพ่ายแพ้ความฝัน
ที่ไม่มีวันกลายเป็นดี
ฉันพ่ายแพ้ความฝัน
ความฝัน...ของฉันเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น