ฉัน เรา ข้าพเจ้า ใคร

บางครั้งข้าพเจ้าแทนตัวว่า "ข้าพเจ้า"

บางครั้งข้าพเจ้าแทนตัวว่า "ฉัน"

บางครั้งข้าพเจ้าแทนตัวว่า "เรา"

บางครั้งข้าพเจ้าแทนตัวว่า "หนู"

บางครั้งข้าพเจ้าแทนตัวว่า "ลูก"

บางครั้งข้าพเจ้าไม่มีคำเรียกแทนตัว

จะคำไหน ก็คือข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าคนเดิมนั่นแหละ

คนเดิมของคนที่ข้าพเจ้ากำลังคุยด้วย ประสานสายตาด้วย อยู่ด้วย

อยู่กับใครคนหนึ่ง อาจเป็นคนหนึ่ง

อยู่กับใครคนอื่น อาจเป็นอีกคน

แต่ทั้งหมดทั้งมวล ก็คือตัวข้าพเจ้า

ตัวข้าพเจ้าคนเดิม..นั่นแหละ

ข้าพเจ้าเบื่อการเสแสร้ง

เบื่อสถานการณ์อันน่าอึดอัด

เบื่อที่ไม่อาจทำตามหัวใจตนเอง

เบื่อที่ต้องคอยรักษามารยาทมารยา

และเบื่อที่ต้องปั้นหน้ายิ้มในเวลาที่อยากโวยวายเต็มทน

ข้าพเจ้าเบื่อสถานการณ์เช่นนั้น

และก็เบื่อคนที่ชอบทำให้ข้าพเจ้าต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นด้วย

รวมถึง คนที่ชอบทำตนเสแสร้ง นั่นก็ยิ่งเบื่อ

แต่การเบื่อ ไม่ได้หมายความว่าข้าพเจ้าจะอยู่ไม่ได้

เพราะโลกนี้คือละคร

และเราก็คือตัวละคร

ที่ต้องเล่น ต้องแสดง ต้องเป็นไป

เบื่อแค่ไหน เมื่อยังไม่ตาย เมื่อยังต้องมีบทบาท ก็ต้องทนต่อไป

ข้าพเจ้าเป็นคนใจอ่อน

และข้าพเจ้าก็เป็นคนใจแข็ง

ข้าพเจ้าเหมือนน้ำใสเย็น

แต่ก็เหมือนไฟลุกโชนร้อนรุ่ม

เมื่อยามดี ข้าพเจ้าก็ดี

เมื่อยามร้าย ข้าพเจ้าก็ร้าย

ข้าพเจ้าอาจดีได้กับทุกคน

และก็สามารถร้ายได้กับทุกคน

ข้าพเจ้าพร้อมจะมอบความรักให้แก่ทุกคน

และก็พร้อมจะเกลียดชัง ได้ทุกคน

หากข้าพเจ้าบอกว่า รัก

นั่นหมายความว่าข้าพเจ้า รัก จริงๆ

แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าพเจ้าจะไม่มีวันเกลียดคนๆ นั้น

อย่าลำพองตน อย่าหลงว่าข้าพเจ้าจะมอบความรักให้ตลอดเวลาหรือตลอดไป

ทำดี ก็รัก

ทำมักง่าย ก็ชัง

เมื่อยังไม่ถึงจุดที่สามารถตัดอารมณ์เหล่านี้ออกจากใจได้อย่างสิ้นเชิง

ข้าพเจ้าก็พร้อมจะเปลี่ยนผัน

ไปตามสถานการณ์

และการถูกปฏิบัติ

อยากได้รัก ก็ต้องเอารักมาแลก

อยากได้การดูแลเอาใจใส่ ก็ต้องมีการใส่ใจดูแลผู้อื่น

มันเป็นกฎธรรมชาติ

ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ

ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ

หรือถ้ามันได้มาง่ายนัก

มันก็มักจะจากไปได้โดยง่ายเช่นกัน

อย่าทิ้งๆ ขว้างๆ ความรู้สึกของใครๆ เลย