จะว่าดีก็อาจจะใช่
จะว่าร้ายก็ไม่เชิง
ความจริงข้าพเจ้าก็ชอบ..ที่ตัวเองเป็นเช่นนี้
หลับง่าย..มากๆ
และจะนอนไม่หลับ ก็ต่อเมื่อมีบางสิ่ง
ที่ยิ่งใหญ่ มารบกวนจิตใจ ก็เท่านั้น
ซึ่งก็นับครั้งได้เลย
สำหรับช่วงเวลาเช่นนั้น
ตามปกติแล้วก็จะหลับ
เมื่อหลับแล้ว ก็มักจะฝัน
ซึ่งก็น้อยครั้งอีกเช่นกันที่หลับแล้ว ความฝันจะไม่โลดแล่นไป
ข้าพเจ้าเป็นคนมีฝัน โดยแท้จริง
ฮ่าๆๆ
ข้าพเจ้าหลับได้เกือบทุกสถานการณ์
คุยโทรศัพท์ก็หลับได้
อันนี้เป็นบ่อยเมื่อสมัยยังวัยละอ่อน (กว่านี้)
เพราะมีแฟน
ก็นอนคุยโทรศัพท์กับแฟน
คุยไปคุยมา ก็หลับ
แรกๆ แฟนก็โกรธ
หลังๆ แฟนก็ชิน
หุๆ
หรือบางที
อ่านหนังสืออยู่ดีๆ
ก็หลับ
อันนี้เป็นไม่บ่อย
และจะเป็นก็ต่อเมื่อฝืนไม่ไหวแล้ว (มั้ง)
อย่างเช่นเมื่อคืน
นอนอ่านหนังสือ
ตอนเกือบเที่ยงคืน
อ่าน Catching Fire
เกือบจบเล่มละ
อ่านไปอ่านมา
หลับ เหมือนโดนโหลด
คือ ไม่รู้แม้กระทั่งว่า หลับไปตอนไหน
และที่สำคัญ
ตื่นมากลางดึก
รู้สึกได้ว่า หนังสือไปอยู่ข้างเตียง
และแว่น (ใส่แว่นนอนอ่านซะด้วย) ก็ถูกพับอย่างเรียบร้อย
ไปวางคั่นหน้าตรงที่อ่านไว้
ข้าพเจ้าก็นึก..สงสัยนุ่มถอดแว่นและเก็บหนังสือให้
แต่ปรากฏว่า ตื่นเช้ามา
นุ่มบอกไม่ได้ถอดให้นะ
ตรึงงงงง!!! o_O
แล้วใคร...ถอดให้เรา??
จะว่าถอดเอง ก็จำไม่ได้เลยจริงๆ
แถมยังถอดแล้วพับขาเรียบร้อย คั่นไว้ที่หน้าหนังสือ วางอย่างดี
เอิ่ม...หรือต้องเอาพวงมาลัยไปไหว้เจ้าที่เจ้าทางเสียบ้างแล้ว ฮ่าๆๆ
นุ่มบอกว่า
นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว
เหอๆ
จำไม่ยักได้ว่ามีครั้งแรก
เรื่องความจำนี่ก็เหมือนกัน
อะไรที่ควรจำ ก็ไม่ค่อยจะจำ
อะไรที่ไม่ใช่สาระสำคัญของสิ่งใดๆ
ดันไปจำมันได้ดีเหลือเกิน
ฮึ่ม
เมื่อสมัยเรียน
เพื่อนๆ มาถล่มห้องบ่อยๆ
มากันเป็นฝูง เป็๋นโขยง
เสียงดังเอะอะโวยวาย
ข้าพเจ้าก็ยังหลับได้สบาย
จนเพื่อนมันบอกว่า
"ถ้ามีโจรเข้ามาข่มขืนมึง แล้วมึงไม่รู้สึกตัว กรูก็เชื่อ"
ว่ากันเข้าไปขนาดนั้น ฮ่าๆๆ
และเมื่อสมัยเรียนเช่นกัน
ข้าพเจ้ามักจะเป็นตะคริว
เป็นบ่อยมาก
นอนๆ อยู่ แล้วพลิกตัว ขยับขา
ถ้ากล้ามเนื้อมันกึกขึ้นมา
จะรู้ได้เลยว่า..เอาอีกละ
ว่าง่ายๆ ก็คือ
เป็นจนชิน เป็นจนคุ้นกัน สนิทกัน
บางครั้งก็ปล่อยมัน ทักทายมันเสียด้วยซ้ำ
เอ้า..มาอีกแล้วหรอ
ฮ่าๆๆ
มันอยากเป็นนัก ก็ปล่อยมันเป็นไป
ตรงน่องนี่
ซี้กันมากกับเจ้าตะคริว
นอกจากนี้
ก็ยังค่อนข้างรู้จักเจ้าผีอำ
แต่ไม่ค่อยอยากสนิทกับมันเท่าไหร่
มันมาทีไร
ใจหวิวทุกที
แต่ก็นะ
เมื่อเป็นบ่อยๆ ก็ปล่อยวาง
เออ เดี๋ยวมันไปเมื่อไหร่ ก็ขยับตัวได้เองแหละ
ข้าพเจ้าไม่เคยสวดมนต์ หรือพุทโธๆ ไล่มันเลยสักครั้ง
เพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ผีจริง
แต่ก็เสียวๆ
วันดีคืนดี มีผีมาสวมรอยมัน อำเราขึ้นมาจริงๆ คงแยกไม่ออก
เอิ้กๆ
เจ้านี่ มันร้ายนัก อำจนบางที ข้าพเจ้าเกิดกลัวว่าจะตายไปเลยจริงๆ ก็มี
เพราะมันอำนานมาก
และเหมือนจะใจขาดตายไปจริงๆ อย่างไรอย่างนั้น
ข้าพเจ้าเคยละเมอ
เท่าที่รู้มา มีแค่สองครั้ง
ครั้งหนึ่งคือ ละเมอหัวเราะ
หัวเราะคิกๆ อยู่คนเดียว
เพื่อนว่างั้น เพื่อนตกใจด้วย
อิอิ
อีกครั้งหนึ่ง
ละเมอ แบบกึ่งๆ รู้ตัว
แต่พอรู้ตัวจริงๆ
ก็จำไม่ได้ว่าพูดอะไรออกไป
และพูดออกไปทำไม
อีกทั้งคำพูดนั้น หมายความว่าอย่างไร
จนบัดนี้ ก็ยังงงๆ
ข้าพเจ้าละเมอพูดว่า
"ทำไมมังกรถึงอยู่เป็นคู่"
เหอๆ
ใครรู้..ช่วยบอกข้าพเจ้าที
ฮ่าๆๆ
อรุณสวัสดิ์ เช้าวันสีเขียว
February 27, 2013
แพรวา มั่นพลศรี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น