เล่มนี้ ซื้อมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว
แต่ไม่ได้หยิบขึ้นมาอ่านเสียที
วันนี้ นึกครึ้ม ถึงเวลาแล้วสินะ
อาจเพราะรู้ว่าการอ่านหนังสือเล่มนี้
ท้ายที่สุดแล้ว
ข้าพเจ้าจะต้องรู้สึกเช่นไร
เช่นนั้นกระมัง จึงทำให้มีข้ออ้างกับตัวเองอยู่เรื่อย
ที่จะไม่ลงสายตา ทิ้งความคิดและจิตใจ
ให้ไหลไปตามตัวหนังสือของเขาผู้นี้
ทุกงานเขียน ทุกเรื่อง ทุกบท
เขาทำได้ตามที่ตั้งใจจริงๆ
"แค่ว่าเมื่อเขามาเสียเวลาอ่านงานเขียนของเรา ก็น่าจะได้อะไรไปบ้าง"
ในฐานะคนอ่านคนหนึ่ง
ข้าพเจ้าก็อยากฝากถึงคนเขียนคนนี้
อยากแสดงความยินดีด้วยอย่างสุดซึ้ง
ที่เขาสามารถบรรลุความตั้งใจได้อย่างเสมอมา
ข้าพเจ้าเชื่อว่า
ไม่มีคนอ่านคนใด...ไม่ได้อะไรเลย จากงานเขียนของเขา
แม้เพียงสักชิ้น
บางที ก็ต้องยอมรับว่า ข้าพเจ้าคิดผิด
ที่อ่านหนังสือเล่มนี้
ในวันอาทิตย์
วันที่ควรจะผ่อนคลาย ปล่อยกายปล่อยใจให้ล่องลอยไปตามความขี้เกียจ
ให้ได้หลบพ้นความเคร่งเครียดจากสภาพแวดล้อม
ซึ่งต้องพบเจออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
แต่ก็อย่างว่า
การทำเช่นนั้น
การปฏิเสธงานเขียนของเขา
ก็คือการปฏิเสธความจริง
การยอมรับและเลือกที่จะปิดหูปิดตา
การยอมทำตัวให้โง่ เพื่อหลอกตัวเองไปวันๆ ว่า
ทุกวันนี้ เรา และคนรอบตัวของเรา
ยังสบายดี ยังอยู่ดีมีสุขดี
ทั้งที่ความจริง โลกมันโหดร้ายเช่นไร มันก็ยังโหดร้ายเช่นนั้น
โหดร้ายอยู่ทุกๆ วันที่มันหมุนไป
"เหตุผลของการมีชีวิตอยู่" เล่มแรก ทำให้ข้าพเจ้าหม่นได้เช่นไร
เล่ม 2 ก็ยังมีอิทธิพลเช่นนั้น
ประเด็นปัญหานักการเมืองขี้ฉ้อ
สิ่งแวดล้อม สัตว์ป่า ต้นไม้ถูกทำลาย
คนกล้า คนเก่งที่สู้จนตัว (ต้อง) ตาย
ไปจนถึงการล่มสลายของมนุษยชาติที่เห็นอยู่เนืองๆ
มันก็ยังคงกัดกร่อนจิตใจเราอยู่นั่นเอง
ความจริงที่ว่า
เมืองไทยไม่น่าอยู่
ผู้คนไม่มีน้ำใจ
และใช้ชีวิตกันอย่างไร้ระเบียบ ไร้กฎเกณฑ์ และเห็นแก่ตัวมากขึ้นในทุกๆ วัน
มันก็ยังเป็นความจริงอยู่นั่นเอง
วันชัย ตัน ไม่หลอกคนอ่าน
เขาเน้นย้ำให้เห็นความย่ำแย่เหล่านั้น
พร้อมทั้งเสนอแนวทางแก้ไข
เสียดาย
เสียดายที่ดูเหมือนว่า
เรายังตัวเล็กกันเกินไป
ยังเป็นกลุ่มก้อนที่กระจิดริดเกินไป
ที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรๆ ได้
ถ้าไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่
ก็ต้องเป็นการกระทำที่ยิ่งใหญ่
เหมือนเช่นเล่มนี้
ที่เขาเอ่ยถึงคุณสืบ นาคะเสถียร บ่อยครั้ง
เพื่อเน้นย้ำถึงการกระทำที่ยิ่งใหญ่ของชายผู้นี้
ชายผู้ไม่ยิ่งใหญ่ แต่สามารถทำให้ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลาย เกิดการตระหนักรู้
ทำให้สังคมเกิดการเปลี่ยนแปลงได้
ข้าพเจ้าอดนึกไม่ได้ว่า
หรือบางที
หากเราปรารถนาจะให้ผู้คนที่ใช้รถใช้ถนน
มีน้ำใจต่อกัน หรือเคารพกฎจราจรมากกว่านี้
เราอาจต้องเสียสละอะไรบางอย่าง
ไม่ต้องนึกประเด็นให้ยาก
เอาแค่ให้คนขับรถ
มีสำนึกในการชะลอและจอดรถให้คนที่รอข้ามถนนตรงทางม้าลาย
มิใช่ยิ่งเห็นคน ยิ่งตาลาย นึกว่าเป็นพินโบว์ลิ่ง
เหยียบคันเร่งวิ่งเข้าใหญ่
กะทำสไตรค์ให้ตายเรียบ
ไม่รู้ว่าจะรีบไปตาย -่า ที่ไหน
ไม่รู้ว่าซื้อใบขับขี่กันมาหรืออย่างไร
ไม่รู้ว่าจิตใจและสมองมันตกต่ำแค่ไหน
ไม่รู้ว่าจะด่ามันอย่างไรให้สาสมดี
(นั่น ได้ทีระบายความอัดอั้น หึๆ)
ข้าพเจ้าก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นทั้งคนขับรถ และคนเดินถนน
ยังไม่เห็นว่าจะเสียเวลาหรือเสียหายตรงไหน
กับการให้คนข้ามถนน ที่เขารอข้าม
ตรงทางม้าลาย
ตรงจุดที่ถูกต้อง
ได้ข้ามไปก่อน
ผายลมยังไม่จืดจางความคลื่นเหียน ก็ได้ไปต่อแล้ว
ถนนในเมืองหลวง ก็ใช่ว่ารถจะน้อยๆ
ขับกันราวกับถนนในเยอรมนี
ที่เขาสร้างไว้ให้ซุปเปอร์คาร์
ประเด็นนี้
วันชัย ตัน ก็เขียนไว้
แต่เป็นการเปรียบเทียบ
ยกเอาการปฏิบัติตนของผู้คนในประเทศที่เจริญแล้ว
ว่าเขาขับขี่รถยนต์กันอย่างไร
กฎจราจรเขาเข้มงวดเท่าใด
และทำอีท่าไหน อุบัติเหตุบนท้องถนนเขาจึงมีไม่มาก
และรถไม่ติดบรรลัยเหมือนเช่นประเทศเรา
บางทีข้าพเจ้าก็นึกอยากเป็นคนดัง สักนิดหนึ่งก็ยังดี
จะได้เดินข้ามถนนตรงทางม้าลาย
และหากมีรถพุ่งมาโดยไม่ชะลอ
ข้าพเจ้าก็จักได้เอาชีวิตตัวเองให้มันสังเวยไปกับคนสันดานเสียเหล่านั้นซะ
หากคนดังสักคนตายไปด้วยเหตุการณ์เช่นนี้
คาดว่า การตระหนักในกฎจราจรของผู้คน
คงเกิดขึ้นบ้าง แม้เพียงสักเล็กน้อย
ถามว่าทำไมต้องเป็นคนดัง
ก็เพราะถ้าเป็นเพียงคนธรรมดา
เป็นลูกตาสียายสา
ข่าวก็อาจจะเงียบไป
ด้วยอำนาจของอะไรบางอย่าง
โดยเฉพาะ หากข้าพเจ้าซวยมาก
ไปเดินข้ามและตายคาประโปรงรถของลูกคนรวย
หรือทางที่ดี ข้าพเจ้าก็ต้องเลือกตายตอนที่คนรอข้ามกันเยอะๆ
เพื่อจะได้มีประจักษ์พยานในความชั่วร้ายนั้น
เชื่อเลยว่า
คนแถวถนนวิทยุ
ยินดีเป็นพยานให้ข้าพเจ้าอย่างเต็มใจ
เพราะอึดอัดกับความไร้วินัยของผู้ขับขี่รถยนต์กันมาหลายชั่วคน
แต่อย่างว่าแหละ
คนเดินเท้าก็ใช่ย่อย
นึกจะข้ามตรงไหนก็ข้าม
ทางม้าลายมันไกล ขี้เกียจเดินย้อนไปมา
เราก็จะได้เห็นคนยืนตามเกาะกลางถนน
เป็นจุดๆ ห่างกันราวๆ เมตรสองเมตร
ชะโงกหัวมาเป็นหย่อมๆ
จะไปว่าคนใช้รถอย่างเดียวก็ดูโหดร้ายเกินไป
เพราะความไร้วินัย มันอยู่กันในสายเลือดคนทั้งประเทศ
ไม่เลือกบทบาทหน้าที่
ไม่เลือกสถานะทางสังคม
เราก็เลยต้องก้มหน้ารับความล้าหลังแบกใส่บ่า
ให้เพื่อนบ้านก้าวนำหน้าเราไปเรื่อยๆ นั่นแล
ทุกวันนี้ ข้าพเจ้าข้ามถนนตรงทางม้าลายเสมอ
แม้จะต้องเดินย้อนไปย้อนมา
เพิ่มระยะทางมากขึ้น
แต่ก็เอาเถอะ
ข้าพเจ้าเป็นมนุษย์ทื่อมะลื่อมาแต่ไหนแต่ไร
และสำหรับข้าพเจ้าแล้ว
หลักการสำหรับเรื่องนี้ก็มีเพียงแค่
ไม่ว่าจะข้ามตรงไหน เราก็มีสิทธิตายได้ทุกเมื่อ
เพราะฉะนั้น
หากเราจะต้องโดนรถชนตายจริงๆ
เราจะต้องไม่เป็นฝ่ายผิด
อย่างน้อย ให้ได้โดนชน หรือตายคาทางม้าลายนั่นแหละ
ข้าพเจ้าขอตายอย่างผู้ถูกต้องดีกว่ามีเสียงด่าไล่หลังตามมาว่า
"ก็สมควร...แล้ว"
หลักนี้ ก็เหมือนที่เคยเล่าไป
เรื่องการขับรถ
อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ
ขอเพียงแค่ เมื่อเกิดแล้ว เราต้องไม่เป็นฝ่ายผิด
แต่ไม่ได้หมายความว่า ให้เอาสีข้างถู
ให้ยืนยันหน้าด้านๆ ว่ากูไม่ผิด
แต่ให้รักษากฎอยู่ตลอดเวลา
ทุกขณะของการขับรถต่างหาก
ใครจะว่าเราโง่ หรือบ้าอย่างไรก็ตาม
ไม่ได้หมายความว่า คนส่วนใหญ่ขับรถอย่างไร
เราต้องขับรถอย่างนั้น
ไม่มีประเทศไหนที่เจริญแล้วขับรถตามกฎสังคม
เห็นเขาทำก็ทำตามเขา
เขารักษากันแค่กฎจราจรเท่านั้น
เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องสงสัยว่า
ทำไมบ้านเราเมืองเรา
อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกขณะจิต
ทุกเทศกาล ทุกสภาพอากาศ ทุกสถานที่
และเกิดขึ้นได้กับทุกคน
บางที ข้าพเจ้าอาจต้องยืมคำ
"มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์"
ที่ว่า
"พระเยซูมอบคำสอนแก่ข้าพเจ้า แต่คานธีมอบวิธีการแก่ข้าพเจ้า"
มาใช้บ้าง หากแต่ต้องเปลี่ยนเป็น
"กฎหมายมอบหลักการแก่ข้าพเจ้า แต่สืบ นาคะเสถียร มอบวิธีการแก่ข้าพเจ้า"
อ่านเล่มนี้
ข้าพเจ้าต้องถือปากกาไฮไลท์ไว้ในมือ
บ้างก็ขีดไว้เพราะเป็นคำพูดคำเขียนที่โดนใจ
บ้างก็ขีดไว้เพื่อจะได้หาข้อมูลมาต่อยอดองค์ความรู้
กว่าจะอ่านจบ
เขียวๆ ส้มๆ เกือบทั้งเล่ม
(แล้วจะขีดทำไมฟระ ฮ่าๆๆ)
เรื่องหนึ่งที่ชอบมาก และไม่เอ่ยถึงไม่ได้ คือ
"ปรัชญาจากไม้ตียุง"
ชอบภรรยาของคุณวันชัย ตัน
และความจริง อาจต้องยกความดีความชอบของปรัชญานี้ให้เธอ
เพราะเธอคือผู้สังเกตเห็นเป็นคนแรก
ว่าสามีของเธอเปลี่ยนไป กล่าวคือ
เริ่มแรกทีเดียว คุณวันชัยต้องปกป้องตัวเองจากยุง
เป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัว
ฝ่ามือของคน กับความว่องไวของยุง
สู้กันพอสูสี
แต่เมื่อคุณวันชัยได้อาวุธ คือ "ไม้ตียุง" มาเสริมพลังอำนาจ
การต่อสู้ ก็ไม่ได้ตั้งอยู่บนความเสมอภาค ไม่ได้มีความสูสีกันอีกต่อไป
แต่เป็นไปในลักษณะของผู้มีอำนาจ กระทำต่อ ผู้ไม่มีทางสู้
ใช่ คุณวันชัย เป็นตัวแทนของผู้มีอำนาจ
และยุง เป็นตัวแทนของผู้ไม่มีทางสู้
เริ่มแรก คุณวันชัยก็ใช้อำนาจนี้ ปราบปรามเฉพาะยุงที่บินมากัดตัวเอง
หากต่อๆ มา
แทนที่จะใช้แค่เพื่อป้องกันตัว
กลับกลายเป็นการบุกรุกไปยังรัง ไปยังแหล่งที่อยู่
ทำลายชีวิต ทำลายครอบครัว
เป็นการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ยุงทั้งหมดภายในบริเวณบ้าน
ตัวแทนนี้
โยงไปถึงผู้มีอำนาจ เช่น สหรัฐอเมริกา
และโยงไปถึงผู้ไม่มีทางสู้ เช่นประเทศต่างๆ ที่ถูกอเมริกาบุกรุกทำลาย หรือก้าวก่ายสิทธิการมีชีวิตอยู่
ภายใต้คำถามที่ว่า
การบุก การรุกรานนั้น เป็นไปเพื่อป้องกันตัวเอง
หรือเพื่อแสวงหาบางอย่าง โดยใช้อำนาจที่ตัวเองมี
ดูเอาเถอะ
ใครจะไปคิดปรัชญาลึกซึ้งเช่นนี้จากพฤติกรรมการใช้ไม้ตียุงได้
ข้าพเจ้าชอบความคิดของคุณวันชัย
แต่ชอบความช่างสังเกตของภรรยาเขามากกว่า
ในเล่ม พูดถึงการคัดค้านโครงการของสวนสัตว์เชียงใหม่
ที่จะนำเอาหมีขั้วโลกและเพนกวินจักรพรรดิมาจัดแสดง
เพื่อเรียกเม็ดเงินมหาศาลให้ไหลมาเทมา
เหมือนเช่นที่ครอบครัวแพนด้าเคยทำได้มาแล้ว
แต่ก็มีเสียงคัดค้านจากหลายฝ่าย
มีคำอธิบายหลักการและเหตุผล
ว่าเหตุใด จึงไม่สมควรเบียดเบียนสัตว์ชนิดนี้
เหตุใดจึงควรพับโครงการนี้ แล้วโยนทิ้งไปเสีย
ดีที่สรุปแล้ว ผู้มีอำนาจตัดสินใจเลือกฟังข้างเหตุและผลอันสมควร
ล้มเลิกโครงการนี้
ข้าพเจ้าแอบยิ้มดีใจแทนเจ้าหมีทั้งหลาย
ข้าพเจ้าอาจเป็นเด็กเก็บกด
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมีขั้วโลก
ที่ถูกนำตัวมากักขังไว้ในสวนสัตว์
ข้าพเจ้าชอบการเดินทาง
และเบื่อการอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม
บางที ก็เหมือนตัวเองเฉาๆ หม่นๆ ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
หรืออาจเพราะข้าพเจ้ากำลังตรอมใจโดยไม่รู้ตัว
(ว่าไปนั่น)
ความจริง
ข้าพเจ้าก็เบื่อการทำงานและการใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เงินเดือน
เบื่อที่ต้องตื่นตรงเวลาทุกวัน
เข้างานเวลาเดิมทุกวัน
กินข้าวเวลาเดิมทุกวัน
อยู่ภายใต้กฎระเบียบที่ไม่คิดว่าต้องพบเจออีกหลังจากเรียนจบชั้นมัธยมทุกวัน
ต้องแต่งตัวอย่างนั้นอย่างนี้
ห้ามนู่นห้ามนี่
ทั้งที่บางที ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเนื้องานแต่อย่างใด
นี่ว่ากันแต่เรื่องของวิถีการดำเนินชีวิต
ภายใต้กรอบที่ครอบอยู่เท่านั้น
หาได้หมายถึงเนื้องาน
หาได้ก้าวล่วงไปถึงพื้นที่การใช้กำลังสมองในส่วนนั้น
ข้าพเจ้าเพียงนึกว่า
จะดีแค่ไหน ที่ได้ทำงานที่ชอบ
แต่ไม่ต้องอยู่ในกรอบ กฎ ระเบียบ ของบริษัท
เอาแค่งานออกมาสำเร็จลุล่วง
เอาแค่เนื้องานไม่มีปัญหา
อยากให้เป็นการจ้างทำของไปเสีย
ไม่ต้องจ้างแรงงานจะได้ไหม
(ว่าไปนั่น อีกที หึๆ)
ข้าพเจ้าอยากเดินทางไปพบประสบการณ์ใหม่ๆ
อยากเป็นผู้ชายที่ไปไหนก็ไม่ต้องกลัวอันตรายรอบด้านเช่นผู้หญิง
บ่อยครั้งที่รู้สึกว่า
ชีวิตตัวเอง มีข้อจำกัดมากมายเสียเหลือเกิน
และบางครั้งก็สับสนว่า
ไอ้ข้อจำกัดเหล่านั้น
มันมีอยู่จริงๆ หรือเป็นเพียงสิ่งที่ข้าพเจ้าเผลอสมมติมันขึ้นมา
หลายสิ่งที่อยากทำ
แต่ก็ไม่ได้ทำ
หลายสิ่งที่อยากเห็นการเปลี่ยนแปลง
แต่ก็บอกตัวเองว่า เราทำไม่ได้
เราคนเดียวทำไม่ไหวหรอก
หนังสือเล่มนี้
ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงหลายความฝันของตัวเองที่ต้องพับเก็บใส่กรุถ่วงน้ำฝังดิน
เพราะรู้สึกว่า ข้าพเจ้าเพียงลำพังจะไปทำอะไรได้
ข้าพเจ้าบอกกับตัวเองว่า
อยากเรียนกฎหมาย
แรกๆ ก็อยากเรียนเพราะอยากรวย
อยากเป็นที่ปรึกษากฎหมายระหว่างประเทศ
(ทั้งที่ตอนนั้น ม.3 ยังไม่รู้เลยว่า ไอ้ระหว่างประเทศนี่มันคืออะไรยังไง)
แต่เมื่อสมัยข้าพเจ้าอยู่ ม.6
เมื่อเริ่มรู้จักกฎหมายมากขึ้น
มีความคิดความอ่านมากขึ้น (นิดหน่อย)
ข้าพเจ้าได้รับการคัดเลือกให้เสนอชื่อเข้ารับรางวัลนักเรียนรางวัลพระราชทาน
มีคณาจารย์ผู้ทางคุณวุฒิมาสัมภาษณ์หลายรอบ
ผ่านการตรวจสอบประวัติ ความประพฤติ และทัศนคติต่างๆ
รวมแล้วสัมภาษณ์กัน 3-4 รอบเห็นจะได้
คำถามคลาสสิคมากของกรรมการในแต่ละรอบคือ
จบ ม.6 แล้ว อยากเรียนอะไร เพราะอะไร
ข้าพเจ้าก็ตอบเหมือนกันในทุกรอบว่า
อยากเรียนกฎหมาย อยากเรียนนิติศาสตร์
เพราะทนความไม่ยุติธรรมของผู้ใช้กฎหมายในสังคมไม่ค่อยได้
อยากทำอย่างไรก็ได้ให้สามารถอุดช่องว่างของกฎหมายเหล่านั้นได้บ้าง
จำได้อีกว่า กรรมการมักไม่ค่อยถามอะไรต่อจากคำตอบนั้น
มีเพียงรอยยิ้มมอบให้บ้าง
คงมอบให้ความใสซื่อและไร้เดียงสาของเด็กคนหนึ่ง
ที่ยังไม่รู้จักโลกเพียงพอ
คำตอบนั้น มาจากความรู้สึกจริงๆ
ข้าพเจ้าไม่ได้โกหกคณะกรรมการแต่อย่างใด
ทว่า
เมื่อเลือกเรียนกฎหมายจริงๆ
ข้าพเจ้ากลับวางแผน สร้างเส้นทางชีวิตให้ตัวเองมายืนในจุดที่ห่างไกลความปรารถนานั้นให้มากที่สุด
ข้าพเจ้าบอกตัวเองว่าอยากทำงานใน Law firm
ตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ ม.3
ตามแรงบันดาลใจแรกที่ผลักให้เดินมาตามเส้นทางนี้
จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตคน
จะไม่สอบอัยการ ไม่เป็นผู้พิพากษา
เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า
กฎหมายในหนังสือ ในตำราที่เรียนๆ กันมา
กับเรื่องจริงที่เกิดขึ้นหน้าบัลลังก์นั้น
มันต่างกันราวฟ้ากับเหวเช่นไร
จนเมื่อไม่นานมานี้
แม้ข้าพเจ้ายังเชื่ออยู่ลึกๆ ว่า
ความยุติธรรมอาจยังมีอยู่บ้าง
หากเราเชื่อมั่น
และพยายามทำอย่างเต็มที่
ความดีต้องชนะความชั่วได้
แต่ความเชื่อนั้น ก็ถูกทำลายลงไป
ถูกแทนที่ด้วยการยืนยันว่า
สิ่งที่ข้าพเจ้ารู้มาจากประสบการณ์ตรงของนักกฎหมายในตำแหน่งต่างๆ
อุดมการณ์กับความเป็นจริงมันไม่เหมือนกันนะน้องนะ
มันเจ็บปวด
และข้าพเจ้าก็บอกตัวเองว่า
ถูกแล้วล่ะ ที่ไม่ไปสายนั้น
ดีแล้วที่ไม่ต้องทำงานที่เกี่ยวกับการตัดสินชีวิตคน
ขาข้างหนึ่งจะหยั่งลงนรกเปล่าๆ
แต่มีย่อหน้าหนึ่งที่ข้าพเจ้าไฮไลท์ไว้
เรื่องของคุณสืบ นาคะเสถียร
"เขาเคยปรึกษาแม่ว่าจะลาออกและไปบวช แต่เขาก็ไม่ลาออก การลาออกเป็นการทรยศต่อตัวเอง
ทรยศต่อห้วยขาแข้ง และทรยศต่อหน้าที่ของเขา
....
สืบ นาคะเสถียร เป็นคนไม่เคยทรยศต่อหลักการ และความมุ่งมั่นของตัวเอง
บางทีการตั้งใจฆ่าตัวตายอาจเป็นเพียงหนทางเดียวที่ทำให้ความฝันของเขาเป็นจริงขึ้นมาได้"
สารภาพตามตรงว่า
รู้สึกสะอึก เหมือนมีใครบางคนกำลังด่าทอข้าพเจ้า
"แล้วมึงล่ะ ไหนล่ะหลักการมึง ไหนล่ะความมุ่งมั่นของมึง
มึงมันคนทรยศ!!"
แล้วจะไม่ให้หดหู่ได้อย่างไร
คำของเขา ถูกต้องจริงๆ
"คนไทยน่ะมีที่ดี ที่เก่งน่ะ มีมาก แต่ขาดคนกล้า"
บางที ถ้าไม่มีความกล้า
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม
ด้วยรักและขอบคุณ
แพรวา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น