ขอบคุณกำลังใจสำคัญ

ผ่านเนติฯ

ข้าพเจ้าสอบผ่านเนติบัณฑิตอีก 1 ขา

ข้าพเจ้าเก็บทีละขา

สมัครสอบทีละขา และพยายามสอบให้ผ่านในขาที่เลือก

โชคดีที่ยังไม่ได้ผิดหวัง

เพราะอันที่จริงแล้ว

ข้าพเจ้าคงต้องรับสารภาพตรงๆ ว่า

ข้าพเจ้ายังไม่เคยสอบตก

หรือผิดพลาดในสิ่งที่หวังไว้ หรือสิ่งที่ทำ (เหมือนจะ) เต็มกำลังเลย

ข้าพเจ้าอาจไม่มีภูมิคุ้มกันความผิดหวัง

และข้าพเจ้าอาจไม่แรงทำอะไรซ้ำ

อ่านหนังสือเล่มเดิม เพื่อทำข้อสอบวิชาเดิม

ข้าพเจ้ายังจินตนาการฟีลลิ่งเช่นนั้นไม่ได้จริงๆ

มีครั้งที่คิดว่าย่ำแย่ จากการได้ D+ สมัยเรียน ป.ตรี

ซึ่งมีผลทำให้ข้าพเจ้าไม่ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง

แม้จะจบด้วยเกรด 3.65

แต่นั่น ข้าพเจ้าจะไม่นับเป็นความผิดหวัง

เพราะครั้งนั้น ข้าพเจ้าพลาดจริงๆ

พลาดที่ประมาท

และข้าพเจ้าได้เรียนรู้จากมัน

ทุกวันนี้ ข้าพเจ้ายังนึกดีใจ ที่ได้ D+ ตัวนั้นมา

มิเช่นนั้น ข้าพเจ้าอาจพลาดอีก และผลเสียก็อาจร้ายแรงกว่าเกรดนั้น

ทั้งสองครั้งของการสอบเนติฯ

ข้าพเจ้าเครียด และจริงจัง

ข้าพเจ้าเพิ่งตัดสินใจที่จะสอบเนติฯ ก็เมื่อปี (การศึกษาเนติฯ) นี้เอง

เพียงเพราะอยากให้แม่ได้มางานรับอะไรสักอย่าง

เพราะรู้สึกผิดที่ไม่ได้เข้าพิธีรับปริญญาให้แม่ได้มาร่วมงาน

ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะจริงจัง

แต่เมื่อสมัครสอบไปแล้ว

ก็ทำเต็มที่

แม้จะไม่ค่อยได้อ่าน

แม้ข้าพเจ้าจะเริ่มจริงจังเมื่อ 13 วันสุดท้ายก่อนสอบ

แต่ข้าพเจ้าก็ตั้งใจใช้เวลาอันน้อยนิดเหล่านั้น

อ่านอย่างบ้าคลั่ง

ข้าพเจ้าอ่านหนังสือไม่จบ

และเครียด

พาลเหวี่ยงใส่คนรัก

เหวี่ยงรุนแรง โกรธรุนแรง

ด่าว่าเขาด้วยถ้อยคำรุนแรง

เขานิ่งเงียบ ฟังทุกคำที่พรั่งพรู

และปลอบประโลมข้าพเจ้า

จนเมื่อข้าพเจ้าสงบ

เขาพาข้าพเจ้าไปหาซื้อหนังสือสำหรับวิชาย่อยๆ ที่ข้าพเจ้าไม่มี

เขาเลือกหนังสือเล่มหนึ่งให้ข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าอ่านเล่มนั้น

และหนังสือเล่มนั้น ทำให้ข้าพเจ้าสามารถเก็บวิชาย่อยๆ 4 ข้อนั้นได้

ถ้าจะบอกว่า หนังสือเล่มนั้นเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ข้าพเจ้าผ่านมันมาได้

ก็ไม่ผิดเลย

เขาซื้อเสื้อสำหรับให้ข้าพเจ้าใส่ไปสอบ

เป็นเสื้อคิตตี้สีขาว และเสื้อไหมพรมไว้ใส่คลุมเผื่อแอร์เย็น

เพราะข้าพเจ้าเป็นคนขี้หนาว

เขาซื้อเข็มขัดกิลาโรชให้ข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้าไม่มีเข็มขัดเรียบร้อยๆ

ข้าพเจ้าอาจสอบผ่านในครั้งนั้น เพราะเสื้อคิตตี้ เสื้อไหมพรม และเข็มขัดที่ได้จากเขาก็เป็นได้

การอ่านหนังสือ 13 วันนั้น

นุ่มไปนั่งเป็นเพื่อนข้าพเจ้าที่ห้องสมุดมารวยเกือบทุกวัน

ง่วงนอนก็ง่วง

ก็ยังนั่งเฝ้า เอาหนังสือไปนั่งอ่านเป็นเพื่อน

ทำผัดหมี่ให้กินด้วย

ตามใจข้าพเจ้าทุกอย่าง

(ความจริงก็ตามใจตลอดอยู่แล้ว แค่ช่วงนั้น ยิ่งโอ๋เป็นพิเศษ)

แม่โทรมาหาข้าพเจ้าเกือบทุกวัน

ถามว่ากินข้าวหรือยัง

บอกข้าพเจ้าตลอดว่าอย่าเครียดมากนะ

ให้พักผ่อนบ้าง

แม่คงเป็นห่วง

เพราะรู้ดีว่า ตั้งแต่เล็ก

ประโยคที่พ่อกับแม่ต้องพูด ไม่ใช่การไล่ให้อ่านหนังสือ

แต่มักจะเป็น พอได้แล้ว นอนได้แล้ว

กลางดึก แม่จะลุกมาต้มมาม่าร้อนๆ แซบๆ ให้ข้าพเจ้า

เตรียมน้ำชาโออิชิ ฮันนี่เลม่อนไว้ให้

(ตอนนั้นกำลังบุกตลาดใหม่ และฮิตมาก)

บนโต๊ะก็ต้องมีช็อกโกแลตแอลมอนด์มาวางไว้ให้

แม่ไม่เคยลืมซื้อของเหล่านี้มาให้ข้าพเจ้าเลยในสักวัน

แต่ถ้าดึกมาก

พ่อะลุกมาบ่น

"ทำอะไรให้มันรู้จักเวล่ำเวลาบ้าง"

โดนด่ากันไป

555

พ่อ แม่ พี่อาร์ตี้ และนุ่ม

ร่วมลำบาก

ร่วมเดือดร้อน

ร่วมรองรับอารมณ์

และทำทุกอย่างเพื่อส่งข้าพเจ้าขึ้นไปให้ถึงจุดหมาย

ข้าพเจ้าไม่ได้ผ่านเนติฯ ขานั้น เพราะความฉลาดแต่อย่างใด

หาใช่ว่าอ่านหนังสือแค่ 13 วันก็สอบผ่าน

มันมีอะไรมากกว่านั้น

มากกว่านั้นมากจริงๆ

ขานี้ก็เช่นกัน

แม่ก็โทรมาทุกวัน

และบางวัน ข้าพเจ้าโทรหาแม่

บอกว่าเหนื่อย อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง

เพราะทั้งวันก็ทำงานใช้สมอง

ตกเย็นมามันก็เพลีย ง่วง หิว

ก็โทรไปอ้อนแม่

แม่พูดเสมอว่า

ลูกแม่ทำได้อยู่แล้ว

แม่ให้พรข้าพเจ้าเสมอ

อาจเป็นจิตวิทยาชนิดหนึ่ง

แม่อาจฝังข้าพเจ้าไว้กับความคิดที่ว่า

"ข้าพเจ้าทำได้อยู่แล้ว"

และข้าพเจ้าก็มักจะทำได้ตลอดมา

แม้กระทั่งการสอบชิงทุน กพ เมื่อสมัย ม.6

มันดูยิ่งใหญ่

แต่มันก็เท่านั้นแหละ

ถ้าต้องจากพ่อแม่ไปถึง 7-8 ปี

ชีวิตคงไร้ความหมาย

พ่อพูดกับข้าพเจ้าในคืนวันก่อนสอบสัมภาษณ์ว่า

จะไปจริงๆ หรอ

นั่นไง

โดนพ่อสกัดดาวรุ่ง

555

วันสอบสัมภาษณ์ทุน กพ เป็นวันเดียวกับที่ทุนประกายเพชรของ ม.กรุงเทพประกาศผล

ข้าพเจ้ารู้ผลทุน ข้าพเจ้าไม่ตั้งใจไปเมืองนอกอีกต่อไป

ครั้งนี้ ข้าพเจ้ากับนุ่มมีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย

แต่สุดท้าย

ก็มีวันที่นุ่มมารับข้าพเจ้ากลับห้อง

และมีวันที่นุ่ม พาข้าพเจ้ามาอ่านหนังสือที่ห้องสมุดมารวย

อย่างไรเสีย

เราก็ตัดกันไม่ขาด

เช่นเดิม ข้าพเจ้าเหวี่ยงใส่คนรัก

เพราะอ่านหนังสือไม่ทัน เพราะเครียด เพราะอะไรหลายๆ อย่าง

แต่ครั้งนี้ไม่รุนแรงเท่าครั้งแรก

และก็เช่นเดิม

เขาปลอบประโลม ใจเย็น และมองดูข้าพเจ้า

ประหนึ่งพ่อมองดูลูกน้อยดิ้นพราดๆ งอแงๆ อยู่ที่พื้น

พอมันหาย มันก็นิ่งเอง

การสอบทั้งสองครั้ง

คนรักขับรถไปส่ง

นั่งรอข้าพเจ้าสอบ

4 ชั่วโมง

ซึ่งข้าพเจ้าก็มันใช้เวลาคุ้มจนนาทีสุดท้ายเสมอ

สอบเสร็จ

เขาพาข้าพเจ้าไปกินอาหารอร่อยๆ

ครั้งนี้ ข้าพเจ้าสอบผ่านเนติฯ ด้วยคะแนน 50 พอดี

ความจริงก็กะไว้แล้ว

แต่แค่ลุ้นว่า มันจะถึง 50 หรือเปล่า

นั่นคือ มันจะผ่านหรือเปล่า

เพราะขาอาญา ข้าพเจ้ามั่วน้อยกว่านี้ ยังได้ 53 คะแนน

ขานี้ ข้าพเจ้ามั่วกระจาย

เลยตุ๊มๆ ต่อมๆ

โชคดี

ครั้งนี้ต้องบอกว่า "โชค" ดีจริงๆ ฮ่าๆๆ

ข้าพเจ้าโทรหาพ่อกับแม่ทุกครั้งก่อนเข้าห้องสอบ

ไม่ว่าจะสอบอะไรก็ตาม

และพ่อกับแม่ก็จะอวยพรเหมือนเดิมในทุกๆ ครั้ง

พ่อจะบอกว่า "ให้ทำใจให้สบาย ให้มีสมาธิในการทำข้อสอบ"

ส่วนแม่ก็ "ลูกแม่ทำได้อยู่แล้ว"

ข้าพเจ้าแทบจะไม่ต้องการพรอื่นใด

หรือการบนบานศาลกล่าวแลกกับไข่ต้มร้อยฟอง

ข้าพเจ้ามีพรที่ประเสริฐที่สุดติดตัวอยู่เสมอ

ข้าพเจ้ามีกำลังใจจากนุ่มที่คอยดูแลระหว่างทาง

งดการบ่นเมื่อข้าพเจ้างอแงไม่ยอมอาบน้ำก่อนนอน

(ก็คนมันเหนื่อย แถมง่วงสุดๆ)

อยากกินอะไรก็ได้กิน

อยากได้อะไรก็หามาให้

ข้าพเจ้ามีคนรักที่พร้อมจะให้อภัยในอารมณ์งี่เง่าของข้าพเจ้าได้ทุกเวลา

เขาไม่ถือสาความร้ายกาจ

เขาไม่ทิ้งข้าพเจ้าไว้เสียตรงนั้น ในวันที่ข้าพเจ้าควบคุมตัวเองไม่อยู่

และกลายร่างเป็นนางมารร้าย

ข้าพเจ้าโชคดีที่มีพวกเขาในชีวิต

ข้าพเจ้าจึงโชคดีที่สอบผ่านเนติฯ

ถามว่า 2 ขาที่เหลือจะเป็นเช่นนี้อีกไหม

คำตอบน่าจะรู้ๆ กันดี

เหอๆ

เดจาวูเกิดขึ้นแน่นอน

กร๊ากๆ

ขอความรักและกำลังใจอยู่กับข้าพเจ้าตราบนานเท่านาน

สุขสันต์วันแรงงาน

จ้า (คำพ่อแม่เรียก)

แพรวา แกะ (คำคนรักเรียก)

ไอ่หมา (คำนุ่มเรียก)