พื้นที่สงวน

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

รู้ตัวอีกที ก็แก้ไม่ได้เสียแล้ว

นิสัยไม่ดี ที่ (อาจจะ) ไม่ควรมี

ข้าพเจ้ามักจะมีพื้นที่สงวน

สถานที่สงวน วันสงวน เวลาสงวน

เพลงสงวน

ใช่ คล้ายๆ กับการฟังเพลงนั่นแหละ

เราฟังเพลงหนึ่ง อาจคิดถึงใครคนหนึ่ง

และเมื่อฟังอีกเพลง ก็คิดถึงใครอีกคน

เพลงที่มันเป็นความทรงจำ

ระหว่างเรากับคนๆ นั้น

เช่นเดียวกัน

สถานที่ที่เป็นความทรงจำ

ระหว่างข้าพเจ้ากับใครคนหนึ่ง

ก็ยากเหลือเกิน

ที่ข้าพเจ้าจะไปสถานที่นั้น กับคนอื่นๆ

มันเป็นการทำร้ายทั้งความทรงจำของข้าพเจ้า

และอาจกระทบกระเทือนถึงความรู้สึกของอีกคนที่ไปด้วย

ข้าพเจ้าอาจคิดมากไป  รู้สึกมากไป

แต่มันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

เมื่อไปที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเคยไปกับคนๆ หนึ่ง

แต่ครั้งนั้น ไม่มีเขาไปด้วย

ข้าพเจ้าก็ยังคงเห็นหน้าเขา

เห็นอากัปกิริยาของเขา

เห็นเงาของเขา

ตามความทรงจำที่มีอยู่

และเมื่อเป็นเช่นนั้น

การที่ข้าพเจ้าย้อนไปที่แห่งนั้น กับใครคนอื่น

ข้าพเจ้าอาจมองเผลอมองข้าม ความเป็นปัจจุบัน

ซึ่งนั่น ไม่ดีเลย

ด้วยเหตุนี้ ข้าพเจ้าจึงไม่ชอบ

และพยายามเลี่ยงเหตุการณ์เช่นนั้น

โดยการ "สงวน" พื้นที่แห่งความทรงจำ

โดยที่ความทรงจำนั้น..สำคัญ

หรือคนที่อยู่ในความทรงจำนั้น..เป็นคนสำคัญ

ประเด็นคือ

ข้าพเจ้าไม่ได้สงวนเฉพาะอดีต

ทว่า กลับลามปามไปถึงอนาคต

เช่น ใครสักคน สัญญาว่าจะไปที่แห่งหนึ่งกับข้าพเจ้า

แต่วันดีคืนดี

เขาก็ไปที่แห่งนั้น กับคนอื่น

เช่นนี้ ข้าพเจ้าก็ไม่ปรารถนาจะไปที่แห่งนั้นกับเขาเสียแล้ว

เพราะมันจะไม่ใช่ความทรงจำระหว่างข้าพเจ้าและเขาอีกต่อไป

หรือ ใครคนหนึ่ง สัญญาว่าจะพาข้าพเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง

แต่เมื่อถึงวัน เวลา ตามที่สัญญา

เขากลับเลือก ที่จะใช้วันเวลานั้น

ไปทำสิ่งอื่น ไปมอบให้คนอื่น

เช่นกัน ข้าพเจ้าไม่ปรารถนาที่จะผูกมัดตนไว้กับสัญญานั้นอีกต่อไป

และสถานที่นั้น ก็อาจกลายเป็นที่ซึ่งข้าพเจ้าจะไม่มีวันเหยียบเลย

ตลอดชีวิตนี้

ฟังดูซีเรียส ฟังดูไร้เหตุผล และจริงจังกับเรื่องอันไม่เป็นสาระ

แต่กระนั้น

ข้าพเจ้าก็ยินดีอนุญาตให้ตัวเองไร้สาระ

ข้าพเจ้าขอใช้สิทธิในความเป็นมนุษย์ผู้หญิง

ที่บางครั้ง

ก็ละเอียดอ่อน  บางครั้งก็บอบบาง

บางครั้งก็งี่เง่า เข้าใจยาก

.

.

.

ข้าพเจ้าสงวนสิทธิที่จะปกป้องตัวเองจากอะไรบางอย่าง