ข้าพเจ้าไม่ทราบถึงทัศนคติหรือมุมมองของผู้อื่น
แต่สำหรับข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าไม่ชอบ
หากคนรักจะบอกว่า
"ต่อให้ใครจะดีสักแค่ไหน ฉันก็จะรักเธอ"
หรือ
"แม้เธอจะไม่ดีอย่างไร ฉันก็ยังรักเธอ"
หรือประโยคอื่นๆ เทือกนี้ทำนองนี้
รวมถึงเพลงที่มีเนื้อหาประมาณว่า
"เธอไม่จำเป็นต้องดีที่สุด แต่ว่าเธอสำคัญที่สุด"
หรือ
"แม้ในโลกนี้จะไม่มีใครมองเห็นเธอ ก็ยังมีฉันคนหนึ่งที่จะเห็นคุณค่าของเธอ"
เพราะข้าพเจ้ารู้สึกว่า
คำพูดเหล่านั้น คือการดูถูก ทั้งข้าพเจ้า และตัวของคนที่เอ่ยมันออกมาเอง
จริง ที่เจตนาของผู้พูด
คือต้องการจะบอกว่าเขารักข้าพเจ้า
ทว่า หากรักนั้น เป็นเพียงรัก ที่มาจากอารมณ์
รักที่แลดูเลือกไม่ได้
ข้าพเจ้าก็ไม่ต้องการ
ข้าพเจ้าเคยโกรธแฟนเก่า
เพราะเขาส่งข้อความมาทางโทรศัพท์มือถือ
"ต้อให้เจอใครดีกว่าเธอสักแค่ไหน ฉันก็ยังรักเธอ"
เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมข้าพเจ้าจึงโกรธ
ข้าพเจ้าโกรธเพราะ
ถ้าข้าพเจ้ามันไม่ดีพอ
ถ้าข้าพเจ้ามันด้อย มันต่ำต้อยกว่าคนอื่นๆ นัก
ก็ไม่จำเป็นต้องมารักหรอก
ถ้าจะรัก
ก็จงรักในความดีของข้าพเจ้า
รัก โดยมองว่าข้าพเจ้าดีที่สุด
มีคนสวยกว่าข้าพเจ้ามากมายบนโลกใบนี้
แต่ข้าพเจ้าต้องเป็นคนที่สวยที่สุดในสายตาของเขา
มีคนเก่งกว่าข้าพเจ้ามากมายบนโลกใบนี้
แต่ข้าพเจ้าต้องเป็นคนเก่งที่สุดในความคิดของเขา
มีคนดีกว่าข้าพเจ้ามากมายบนโลกใบนี้
แต่ข้าพเจ้าต้องเป็นคนดีที่สุดในหัวใจของเขา
และ ข้าพเจ้าต้องเป็นคนที่พอดีที่สุด สำหรับเขา
นี่คือคำอธิบายง่ายๆ
สำหรับความโกรธ ในครั้งนั้น
ข้าพเจ้าไม่เคยรักคนไม่ดี
และไม่เคยเลือกคนไม่ดีมาเป็นคนรัก
คนทุกคนมีจุดบกพร่อง มีความผิดพลาด มีข้อเสีย
แต่ข้าพเจ้าอาจรับมันได้
และในขณะนั้น
เขาคือคนที่ดีที่สุดสำหรับข้าพเจ้า
และไม่มีใคร ดีกว่าเขาคนนั้นแล้ว
ข้าพเจ้าจึงชอบคำพูดของผู้ชายหลายคนที่บอกว่า
"แฟนผมสวยที่สุดแล้วครับ"
เพราะนั่นแหละ คือสิ่งยืนยันจริงๆ
ว่าเขาจะไม่เห็นผู้หญิงคนไหน สวยไปกว่าแฟนของเขา
แม้ว่าแฟนของเขาจะหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่สักเพียงใดก็ตาม
หากว่าเราไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่ออยู่เพียงลำพัง
คนที่จะมายืนเคียงข้างเรา
ก็คือคนที่ดีที่สุดสำหรับเรา
ดีพอ และพอดี ที่สุด สำหรับคนอย่างเรา
หาใช่ใครคนอื่น
ที่เราพบ
หาใช่ใครที่เรามองตาละห้อย
และต้องคอยห้าม คอยปลอบตัวเองว่า
"คนนั้นดีจัง แต่เราคงดีไม่พอสำหรับเขา เอาแค่คนนี้ก็แล้วกัน"
ข้าพเจ้าตีความประโยคเหล่านั้น
ออกมาในความคิดว่า
"คนอื่นๆ ดีกว่าเธอตั้งเยอะแยะ ฉันก็ยังรักเธอ ยังเลือกเธอ
เธอน่ะ ควรจะซึ้งในบุญคุณของฉันนะ อุตส่าห์มั่นคง และไม่ทิ้งเธอไป
แม้จะเจอใครมากกมายที่ดีกว่าเธอ"
ความรัก และมุมมองเช่นนี้
มันน่าอนาถเกินไป
มันไร้ค่าเกินไป
และข้าพเจ้าไม่ต้องการ
เช่นกัน
ข้าพเจ้าเคยจบความสัมพันธ์กับคนๆ หนึ่ง
สมัยเรียน ปี 1
ข้าพเจ้ามาจากต่างจังหวัด
และมีไลฟ์สไตล์ที่แตกต่างจากเพื่อนๆ ในคณะเดียวกันอย่างสิ้นเชิง
อีกทั้งยังไม่ค่อยเดินเข้าหาคนอื่นก่อน
จึงไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก
เพื่อนในกลุ่มที่สนิทๆ กัน ก็อยู่บ้านกันหมด
มีเพียงข้าพเจ้าที่อยู่หอพัก
มีผู้ชายคนหนึ่ง
เข้ามาคุยกับข้าพเจ้า
เราคุยกันค่อนข้างสนุกสนาน และข้าพเจ้าก็รู้สึกดีที่ได้มีเขาเป็นเพื่อน
แต่วันหนึ่ง
เราคุยโทรศัพท์กัน
เขาพูดกับข้าพเจ้าว่า
"เขาเห็นว่าข้าพเจ้าไม่ค่อยมีเพื่อน เขาก็เลยคุยกับข้าพเจ้า
ถ้าอยากคุยก็โทรมา"
ข้าพเจ้าน้ำตาคลอ
ถ้าเขาอยากรู้จัก อยากเป็นเพื่อนกับข้าพเจ้า
ก็จงเข้ามาในชีวิตข้าพเจ้า ด้วยความเต็มใจ ด้วยความยินดี ด้วยความสนใจจริงๆ เถิด
อย่ามาเพราะความสงสารเลย
ข้าพเจ้าไม่น่าสงสารขนาดนั้นหรอกมั้ง
ข้าพเจ้ายังไม่เคยสงสารตัวเองเลย
ข้าพเจ้าอยู่ได้ แม้ไม่มีใคร (ในตอนนั้น)
และข้าพเจ้าหยิ่งทระนง เกินกว่าจะอ้อนวอน ขอมิตรภาพจากใคร
ไม่มีมนุษย์คนไหน
นิยมชมชอบ การถูกลดคุณค่า
ทุกๆ คนล้วนมีคุณค่าในตัวเอง
มีศักดิ์ศรีในตัวเอง
จะรักกัน ก็รักในความดี
จะเลือกกัน
ก็เลือกที่คนนี้ คือคนที่ดีที่สุด สำหรับเรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น