ทางเสื่อม

ตรรกะ และเหตุผล

บางครั้งก็ทำให้เราเหนื่อย

เหนื่อยที่ไม่อาจเข้าใจเหตุผลของผู้อื่น

เหนื่อยที่ไม่อาจยอมรับตรรกะงงๆ ค่อนไปทางวิบัติของใครๆ

เมื่อรู้สึกเหนื่อย ก็อยากพัก อยากวาง

 

แต่จะให้ปล่อยวาง ให้เพียงชำเลืองวิถีทางที่เขาเดินไป

ทั้งที่รู้ว่าเป็นทางเสื่อม แต่มิอาจรั้งได้อย่างไร

หากไม่ใช่คนใกล้ตัว ไม่ใช่คนที่รักกัน

คงไม่กระทบกระเทือนความรู้สึก

แต่หากคนนั้นสำคัญ เราจะนิ่งเฉยได้หรือ

ก็พูดออกไปเสียสิ เตือนเขาเสียสิ

บางครั้งมันก็พูดยาก

บางครั้งก็โพล่งออกมาด้วยความคับแค้นใจว่า

เรื่องธรรมดาสามัญ ที่มนุษย์ผู้หนึ่งควรจะรู้ผิด รู้ชอบ รู้อันไหนชั่ว และอันไหนดี

มนุษย์ผู้หนึ่งที่โตพอจะมีความคิดอ่านเป็นของตัวเอง

ยังต้องการคนอื่นมาชี้นิ้ว มาจูงมือให้เดินไปอีกหรือ

ไม่เตือน ไม่พูด ไม่บ่น ไม่ว่า หาใช่ไม่รู้สึก ไม่ห่วงใย

แต่เมื่อสันดานข้าพเจ้า คือมิใคร่พูดอะไรที่รู้กันอยู่

เช่นดียวกับไม่ใคร่ให้ใครมาสั่งสอน สิ่งสามัญ ที่สามารถคิดเองได้

ไม่ชอบให้ใครมองว่าโง่ดักดาน

จึงไม่ใคร่มองว่าจะมีใครโง่ดักดานเช่นกัน

ข้าพเจ้าพยายามปฏิบัติต่อผู้อื่น ให้เหมือนที่อยากให้ผู้อื่นปฏิบัติต่อตัวเอง

แต่เหตุผลของข้าพเจ้า อาจไม่ถูกต้องนัก

บางคน อาจต้องการการจ้ำจี้จ้ำไช

ต้องการคนโอบอุ้ม ต้องการการสนใจ..

มากจนลืมที่จะสนใจว่า

ตนเองก็ควรจะคิดได้ ด้วยสติปัญญาตนเอง

ตนไม่เตือนตน

แล้วจะหวังให้ใครมาเตือน

ตนทำตนให้เป็นคนโง่

พาตนไปในวิถีทางเสื่อมที่เลือกเอง

แล้วจะหวังให้ใครมาฉุดรั้ง ดึงขึ้นจากขุมนรก

การไม่คิดอะไร หาใช่ข้ออ้างของความผิด

ไม่เช่นนั้น คงไม่มีใครต้องตกนรกหมกไหม้

เพราะคนที่ทำผิดส่วนใหญ่ ยังไม่รู้ ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตนทำ..มันผิด

กฎแห่งกรรม ...

ไม่ละเว้นให้คำว่า ไม่คิดอะไร

ไม่ละเว้นให้คำว่า ไม่ตั้งใจ

และไม่ละเว้น..ให้ใคร

โลภะ โทสะ โมหะ

มีในทุกคน

แต่อย่าให้มากจนกัดกินจิตวิญญาณ

สนองกิเลสตนหรือผู้อื่นแต่พอประมาณ

ไม่กระทบใคร ไม่เดือนร้อนใคร

เป็นคนดี ต้องดีตามกฎศีลธรรม

ไม่ใช่ดีตามกฎสังคมดัดจริต

ตื่นเสียเถิด

ใช้ปัญญาให้มาก

คิดให้มาก

คิดในทางที่ถูกที่ควร คิดไตร่ตรองสิ่งที่ควรคิด

มิใช่คิดเวิ่นเว้อ คิดไปทั่ว คิดมั่วไปหมด

สุดท้าย..ใครกันที่ทุกข์ ใครกันที่ต้องเสียใจ

....

หาใช่ข้าพเจ้าหรอก เพราะข้าพเจ้าเป็นเพียงผู้ชม..ก็เท่านั้นเอง