เป็นวัดบ้าน เป็นสำนักปฏิบัติธรรม
เป็นศูนย์อบรมพัฒนาจิตในเชียงใหม่
ปฏิบัติแบบ ยุบหนอ พองหนอ
วัดร่ำเปิง (ตโปทาราม)
บวชอยู่เดือนหนึ่งโดยประมาณ
ได้ผลบ้าง ล้มเหลวบ้าง
สงบบ้าง ฟุ้งซ่านบ้าง
ถึงขั้นร้องไห้เลยก็มี
ส่วนใหญ่ก็เป็นผลมาจากการระลึกถึงปมปัญหาในใจ
เรื่องไหนสำคัญ เรื่องไหนเป็นแผลลึก
ก็โผล่ขึ้นมาก่อน
เหมือนตอใต้น้ำ พอน้ำมันลด ตอใหญ่สุดก็ผุดก่อนชาวบ้าน
ดีที่ได้มีโอกาสปฏิบัติ
ตอนนั้นยังแค่รู้สึกอยากปฏิบัติธรรม
อยากไปนั่งสมาธิ
ทั้งที่ก็ไม่รู้ชัดเจนหรอกว่าการนั่งสมาธิ
จริงๆ แล้วเขาทำกันยังไง
ทำไปเพื่ออะไร
รู้แค่ทำแล้วดี ทำแล้วสงบ
อยากมาตั้งแต่เด็กๆ
แต่เพิ่งได้ม๊โอกาสไปจริงๆ ก็ตอนปิดเทอมฤดูร้อน
เมื่อครั้งเรียนมหาวิทยาลัย ชั้นปีที่ 1
ตอนนั้น เมื่อเริ่มฝึก
สิ่งแรกที่เป็นปัญหา และเข้าไปสอบอารมณ์กับพระอาจารย์ก็คือ
หนูหายใจไม่ได้ค่ะ
พองไม่เป็นพอง ยุบไม่เป็นยุบ
หมายความว่า เวลาหายใจเข้า ท้องไม่พอง
เวลาหายใจออก ท้องไม่ยุบ
แล้วก็เกิดการอึดอัด เพราะร่างกายไม่เป็นไปตามกลไกที่ควร
สรุปคือ
หายใจไม่เป็น
มาตลอดเวลาประมาณ 18 ปี หึๆ
อันนี้นคือตอนเริ่มฝึก
แต่ที่ไปบวชนี่คือ อีก 3 ปีต่อมา
โดดเรียนไปบวช 555
บวชตอนปี 4 เทอม 2
เพราะคิดว่า ถ้าไม่บวชตอนนี้ ก็คงไม่ได้บวชเป็นแน่
เพราะเรียนจบก็ต้องทำงาน ต้องจริงจังกับการหาเงิน
เพื่อใครหลายๆ คน
นั่นจึงเป็นโอกาสเดียว
บวชเป็นแม่ชี มีสิ่งดีๆ หลายอย่างเข้ามาในชีวิต
ก่อนกลับ ก็มีกัลยาณมิตรนำของมาให้
ทั้งพระจากอินเดีย พระของวัดร่ำเปิง หนังสือธรรมะต่างๆ
ซาบซึ้งใจอยู่มาก
แต่ที่ดีที่สุด
คือการได้ (ยืม) หนังสือมาจากที่นั่น
ตั้งใจจะคืนนานแล้ว แต่ยังไม่ได้คืนเสียที
ต้องรีบคืนพร้อมหนังสือที่ตั้งใจถวายวัดอีกหลายเล่ม
มิเช่นนั้น หากข้าพเจ้าตายขึ้นมา
จะเป็นเวรเป็นกรรม
เอาของวัดมาแล้วไม่คืน
หนังสือเล่มนั้น
เป็นเสมือนใบเบิกทาง
อ่านครั้งแรกตอนอยู่บนรถประจำทางจะไปบ้านยาย
อ่านตลอดทาง แปลกที่ไม่ปวดหัวปวดตาเลย
จะว่าเพลินก็ไม่น่าจะใช่
ออกแนวอินในรสพระธรรมเสียมากกว่า
หนังสือชื่อว่า
"หลวงปู่ฝากไว้ Gifts He Left Behind"
เป็นฉบับสองภาษา คือมีแปลภาษาอังกฤษด้วย
ว่าด้วยเรื่องราวคำสอนของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล
ท่านเป็นพระสายวัดป่า
ความจริง ณ ตอนนั้น
ข้าพเจ้าไม่รู้หรอกว่าอะไรคือวัดบ้าน พระบ้าน อะไรคือวัดป่า พระป่า
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้ามีแนวปฏิบัติธรรมกันกี่แนว
อ่านหนังสือก็ไม่ใช่จะเข้าใจทั้งหมด
รู้แค่อ่านแล้วใจสงบ
อยากอยู่นิ่งๆ
อยากนั่งสมาธิ
จิตใจมันเย็นๆ เหมือนน้ำนิ่งๆ ใสๆ
เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่าง
ตอนนั้น ข้าพเจ้าโศกเศร้า ที่ต้องจากที่นั่นมา
แม่ชีพี่เลี้ยง เอาโน้ตสำหรับท่องบทลาสิกขามาให้
ข้าพเจ้าไม่อาจท่องได้
พอถึงเวลา
แม่ชีก็บอกว่า ท่องไม่ได้ก็อ่าน
ข้าพเจ้าก็เกือบอ่านไม่ได้
น้ำตาไหล
ร้องไห้ และ ไม่อาจเอ่ยคำเหล่านั้นออกมาได้
ต้องท่อง 3 รอบ รอบแรกอ่านช้าๆ
รอบสองเสียงสั่นๆ
รอบสามน้ำตาแตก 555
พระอาจารย์หยิบทิชชู่ใส่อะไรสักอย่างยื่นให้
แล้วบอกว่า
"ไม่ต้องร้อง อยากกลับมาเมื่อไหร่ก็กลับมา"
การพลัดพรากจากของที่รัก..เป็นทุกข์
ข้าพเจ้าดีใจที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้
ดีใจที่ได้มีโอกาสสัมผัสความสงบ
แม้เพียงเล็กน้อย
ข้าพเจ้าดีใจที่ได้พบวัดร่ำเปิง
ดีใจที่ได้พบหลวงปู้ดูลย์
ดีใจที่ได้พบคนรัก ผู้นำพาข้าพเจ้าให้รู้จักการปฏิบัติที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
...
ข้าพเจ้าดีใจที่ได้พบพระพุทธศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น