ฉันเห็นเธอครั้งแรก แววตาเธอเหมือนจ้องมองฉัน
ท่ามกลางความวุ่นวาย ผู้คนพลุกพล่าน
เธอทำให้ฉันสงบนิ่ง
ท่ามกลางความเมื่อยล้า เหน็ดเหนื่อย หงุดหงิด สับสน
เธอทำให้ฉันยิ้มได้
ไม่ใช่ความขบขัน
ไม่ใช่การเยาะเย้ย
ฉันเอ็นดู
สงสารไหม ไม่น่านะ
ฉันอยากพบตัวจริงของเธอ
แต่ไตร่ตรองดูอีกที
ตอนนี้ เธอคงไม่ใช่หมาน้อย หน้าตาแบบนี้ อีกแล้ว
ฉันเฝ้ามองเธอ โดยไม่จินตนาการ
ไม่สนใจว่าแท้จริงแล้ว ณ ปัจจุบัน เธอคือใคร อยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร
วินาทีที่ฉันใช้ร่วมกับเธอ
มีแค่ การประสานสายตา
และรับรู้อารมณ์ที่เกิดขึ้นจากการจ้องมอง
เท่านั้นเอง
แด่..ซีโมนตอนเด็ก
(ได้มาจากงานมหกรรมหนังสือ 2554 บูธสำนักพิมพ์คมบาง)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น