เลิกกลัว

เมื่อวันเสาร์ ไปทำบัตรประชาชน
แทนอันเก่าที่หาย
ไปสำนักงานเขตวัฒนา
ขึ้นรถเมล์สาย 38 ลงหน้า BTS ทองหล่อ
แล้วต่อรถเมล์น้อย 5.50 เข้าไปท้ายซอย
ไปถึงเกือบเที่ยง
เลยได้แค่เอาบัตรคิว แล้วรอไปใหม่ตอนบ่ายโมง

ประเด็นคือ ต้องหาที่ถ่ายเอกสารหนังสือรับรองวุฒิ
แล้วจะไปหาที่ไหน
เดินตั้งแต่ท้ายซอย
หน้าตึกลิเบอร์ตี้
มาถึงที่เดิมที่ลงรถสาย 38
เมื่อยมาก
ฝนตก
แต่ไม่ค่อยเปียก
ขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ใจร้ายเกินไปนัก

ถ่ายเอกสาร ใบละ 2 บาท
ก็ยังดี

ขากลับ (เข้าไปท้ายซอยอีกรอบ)
ขึ้นรถเมล์น้อยเช่นเดิม
5.50
คราวนี้มีเศษ 50 สตางค์ให้กระเป๋า

นั่งข้างหลัง แถวยาวๆ
นั่งข้างผู้หญิงสองคน
มีที่ว่างอยู่อีก

สักพัก มีคนโบกรถ
ผู้หญิงที่นั่งด้านซ้าย
ขยับไปติดหน้าต่าง
ผู้หญิงที่นั่งด้านขวา
ทำเหมือนกัน แต่คนละด้าน
เหลือฉัน นั่งตรงกลาง ไม่ได้ขยับไปซ้าย หรือขวา

คนที่ขึ้นมา
แบกถุงดำ หัวยุ่ง เสื้อผ้าขาดวิ่น
ดีที่ปกปิดร่างกายได้อยู่บ้าง
เข้าใจ ว่าทำไมทั้งสองคน ถึงขยับ ไปฝั่งของตน
สร้างอาณาเขต
และแสดงออกอย่างชัดเจนว่า
ที่ข้างๆพวกเธอ ไม่ได้มีไว้สำหรับชายคนนี้

เป็นไปตามความคาดหมาย
เขานั่งลงข้างๆฉัน
เพราะเป็นที่ว่าง และฉันไม่ได้แสดงท่าทีอะไร
เขาจะนั่งก็นั่งได้
รถคันนี้ไม่ใช่ของฉัน

เขานั่ง ติดกับฉัน แต่ไม่ได้ชิดกันมาก
มีช่องว่าง ประมาณ 1 คืบ
เสื้อเค้าพัดตามแรงลมมาถูกแขนฉันบ้าง
ไม่เป็นไร

เหตุการณ์
ชวนให้นึกถึง
ครั้งหนึ่ง
ขึ้นรถเมล์กับคนรัก
ตำแหน่งเดียวกับที่ฉันนั่งบนรถคันนั้น

เขานั่งติดหน้าต่าง
ข้างๆเขาคือฉัน
ข้างๆฉันคือชายคนที่ไม่ต่างไปจากที่กำลังนั่งอยู่นี้
แต่คนนั้น น่ากลัวกว่านิดหน่อย
พูด บ่น หรือพึมพำอะไรสักอย่างด้วย
จำไม่ได้แล้ว
แต่ชายคนนี้ ไม่ได้พูดอะไร

จ่ายเงินให้กระเป๋ารถเมล์ด้วย
แต่จ่ายแค่ 5 บาท
กระเป๋าไม่ว่าอะไร
5 บาทก็ 5 บาท (มั้ง)

นึกถึงตอนนั้น ฉันกลัว
พลางนึกในใจ ถ้าเป็นคนอื่น คงเปลี่ยนที่ ให้ฉันไปนั่งข้างในแทน
แต่คนรักของฉัน นิ่ง
ไม่พูดอะไร ไม่ออกความเห็น
ไม่บอกให้ระวัง ไม่เขยิบก้นให้ฉันขยับหนีจากชายคนนั้น
แต่เขา..กุมมือฉันแน่น(ขึ้น)
จังหวะที่รถเลี้ยว
ฉันนั่งตัวเกร็ง
ไม่อยากเอนไปโดนตัวชายแปลกหน้า
แต่คนรักของฉัน..เกร็งกว่า
บีบมือ เกร็งแขน และดึงฉันไว้แน่น

จึงได้เข้าใจ
เค้าก็ห่วงเรา

พอชายคนนั้นลงจากรถ
คนรักก็ถาม
"รุไหม ทำไม่พี่ไม่เปลี่ยนที่กับแพรวา"

ครั้งนั้น..ฉันผ่านพ้นมาได้
ความจริง ไม่ได้รังเกียจ
ความแตกต่าง ความสกปรก หรืออะไรก็ตาม
ที่ปรากฏอยู่ภายนอกบุคลิกของชายคนนั้น
แต่ออกแนวกลัวซะมากกว่า

ผ่านพ้นความกลัวมาได้
ก็ไม่กลัวอีก

วันเสาร์ที่ผ่านมา
ฉันนั่งข้างชายที่เกือบทุกคนบนรถคงไม่อยากนั่งด้วย
แต่ฉัน..นั่งยิ้ม

คิดถึงคนรัก

ด้วยรัก