หลุดโลก

ช่วงนี้ อะไรๆก็ดูขวางหูขวางตา
อาจเพราะหงุดหงิด
อยากทำอะไรแล้วไม่ได้ทำ
บ่อยๆเข้า ก็เลยติดเป็นอารมณ์ ที่ไม่ดี

อยากอ่านหนังสือ ..ได้อ่านบ้าง ไม่ได้อ่านบ้าง
โทษใครไม่ได้ เพราะบริหารเวลาไม่ดีเอง
แต่จะให้ทำยังไง
แพลนไว้อย่างดี
สุดท้ายก็..ปวดตา ปวดหัว งานเยอะ เหนื่อย..เฮ้อ

อยากอ่านหนังสือ
เพราะรุสึกว่าหนังสือคือสิ่งที่ใช้ควบคุมอารมณ์ได้ดีที่สุด
เมื่อใช้เวลากับมันแล้ว มีความสุข
บางที ไม่มีเพื่อน แต่มีหนังสือ ก็ไม่เหงา
ไม่มีแฟน แต่มีหนังสือ ก็อยู่ได้

ดีหน่อยที่ช่วงนี้ มีทั้งหนังสือ ทั้งเพื่อน ทั้งแฟน
ก็ลั้ลลากันไป

เมื่อก่อน ใครๆก็บอกว่าฉันแปลก
สมัยมัธยม วันสุดท้ายของการสอบ
ไม่ว่าจะกลางภาค ปลายภาค
นักเรียนจะไปปล่อยผี
คาราโอเกะบ้าง กินข้าวในห้าง เดินจับกลุ่ม เหล่สาว มองหนุ่ม
ถ้าเป็นกลุ่มของฉัน ตอน ม.ต้น
ผู้หญิงล้วน 7 คน..เราจะไปเล่น..คาร์บั๊ม
เล่นมันทั้งชุดนักเรียนนั่นแหละ
มันส์หยด..อย่าบอกใคร
เหมือนเด็กเนิร์ดได้ปลดปล่อย..และแสดงให้โลกรู้ว่า
ฉันไม่เนิร์ดนะยะ

แต่หลายครั้ง ฉันไม่ได้ไป
ในขณะที่เพื่อนๆจับกลุ่มพูดถึงคำตอบของข้อสอบ
พลางฟอร์มทีมเพื่อนัดแนะว่าจะไปไหน ทำอะไร
ฉันเลือกที่จะปลีกวิเวก
ไปหอสมุดแห่งชาติ
เพื่อนๆเป็นอันรู้กันว่า
นั่นเป็นวิธีคลายเครียดของฉัน

ผิดใจกับพ่อ ทะเลาะกับเพื่อน งอนกับแฟน สอบได้คะแนนไม่ดี ก็จะเข้าห้องสมุด

ความจริง อ่านในห้องสมุดที่โรงเรียนก็ได้
แต่ไปหอสมุดแห่งชาติดีกว่า เพราะเงียบกว่า บรรยากาศขลังกว่า
กลิ่นของหนังสือเก่าๆ รุนแรงกว่า ฉันชอบมากกว่า

ฉันชอบอ่านหนังสือ
เพราะทุกครั้งที่จิตใจไม่ปกติ ฟุ้งซ่าน โกรธ โมโห เสียใจ น้อยใจ
หนังสือจะเป็นเพื่อนปรับทุกข์ที่ดีที่สุด
เมื่อสายตาเราโลมไล้ไปตามตัวอักษร
หัวสมองและความคิดจดจ่ออยู่กับความหมายและสารที่ผู้เขียนต้องการสื่อ
ความสงบเกิดขึ้น ความฟุ้งซ่านหายไป
เมื่ออ่านหนังสือจบ ก็หมดอารมณ์แย่ๆพอดี
หัวจะโล่ง คิดอะไรก็ออก แก้ปัญหาก็ทำได้ไม่ยาก
นั่นเป็นผลโดยตรงจากการอ่านหนังสือ

แต่บางครั้ง ก็ก่อให้เกิดผลข้างเคียงที่รุนแรง
แบบที่ทำให้ฉันอึนๆมึนๆงงๆไปหลายวัน
หนังสือบางเล่ม ดูดและกลืนตัวตนเรา
ถ้อยคำและอารมณ์ที่เกิดขึ้นในขณะอ่าน
ยังคงวนไปเวียนมาทั้งๆที่อ่านจบไปนานแล้ว
ประมาณว่า อิน และ อารมณ์ค้าง
บางทีฉันก็ชอบ แต่ส่วนใหญ่จะไม่
เพราะเมื่อไหร่ที่ได้หลุดเข้าไปในโลกของตัวหนังสือ
ฉันจะไม่อยากกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ความสุขในโลกนั้น มันเป็นอะไรที่โลกนี้เทียบไม่ได้
เหมือนเราล่องลอย และสร้างอาณาจักรของตัวเองขึ้นมา
โลกที่มีแค่ตัวหนังสือ และฉัน..เพียงผู้เดียว

บางครั้งฉันก็พอใจกับการอยู่อย่างโดดเดี่ยวแต่มีความสุข
บางครั้งหนังสือก็ทำให้ฉันไม่ต้องการใคร
บางครั้งฉันก็หลง...ฉันกำลังยืนในโลกของหนังสือ หรือโลกแห่งความเป็นจริง
และจะเสียใจทุกครั้งที่เตือนตัวเองได้ว่า นี่คือโลก..จริงๆ