เมื่อคืน เป็นครั้งแรกแห่งการตระหนักถึงความสำคัญ
ของการมีใครสักคนอย่างแท้จริง
เราไม่อาจอยู่เพียงลำพัง..ได้อย่างเข้มแข็ง
ไม่อาจกินข้าวเพียงลำพัง..ได้อย่างเอร็ดอร่อย
ไม่อาจเดินเพียงลำพัง..ได้โดยไม่เหงา
ไม่อาจเข้านอนเพียงลำพัง..ได้โดยฝันดี
อย่างน้อย เมื่อวันที่เราล้ม
เราก็ต้องการมือของใครสักคนมาประคับประคอง
หรือแม้จะเพียงแค่..ยืนอยู่ข้างๆ
คอยดูเราค่อยๆยืนขึ้นด้วยตัวเอง..ก็ได้
ยามที่เราอ่อนแอ เราย่อมต้องการความเข้มแข็ง
ต้องการกำลังใจ จากใครสักคน
เราอาจได้มาเอง โดยที่เขาคนนั้นไม่ได้ให้
เพียงแค่เรานึกถึงเขา
นั่นอาจเป็นการได้กำลังใจ โดยไม่ต้องรบกวนใคร
อย่างน้อย แค่มีใครสักคนให้ได้คิดถึง
แล้วยิ้มได้ หัวเราะได้ มีความสุขได้..ก็น่าจะพอ
ฉันยังเยาว์นัก ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมาย
บางครั้งก็หลอกตัวเองว่าเข้มแข็ง
แท้จริงแล้ว ..หาได้เป็นเช่นนั้นไม่
ตัวตนข้างใน ก็คงเป็นแต่เพียงเด็กหญิงตัวน้อยๆ
ที่ไม่โตไปกว่าคนที่อยู่ข้างนอกสักเท่าไร
ฉันต้องการการประคับประคอง
บางครั้งก็อาจนำทางให้ฉันเดินตามบ้าง
แต่ไม่ใช่ตลอดเวลาหรอกนะ
เพราะฉันก็ยังโหยหา..เส้นทางของตัวเอง
ทางที่ฉันจะเดิน วิ่ง เขย่งก้าวกระโดด ตีลังการ ล้มลุกคลุกคลานไปด้วยตัวเอง
ฉันดีใจที่มีเธอ
เธอผู้เป็นดั่งเสาหลักให้ฉันได้พักพิงในยามอ่อนล้า
เธอผู้เป็นดั่งเข็มทิศเล็กๆที่ซุกซ่อนอยู่ในกระเป๋าเพื่อรอเวลาที่จะได้บอกทางในยามที่ฉันต้องการ
เธอผู้จูงมือให้ฉันข้ามผ่านอุปสรรคทั้งเล็กและมหึมา
เธอ...ผู้ที่ฉันรัก
ขอบคุณที่มอบความรักให้แก่กัน
...
ธัชชัย ธัญญาวัลย
ผู้เป็น คนรัก เพื่อน พี่ เสมือนพ่อ เสาหลัก บ.ก.ส่วนตัว ครู และ..เกือบทุกอย่างในชีวิต
ขอแชร์หน่อยนะค่ะ
ตอบลบยินดีค่ะ ^^
ตอบลบซึ้งนะ ถ้ามีคนเขียนบันทึกแบบนี้ให้ คงอิ่มเอมใจมิน้อยเลย
ตอบลบ