หลายวันก่อน ได้ยินข่าวว่ารุ่นน้องที่คณะ
ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต
เป็นรุ่นน้องปี 1
เมื่อไม่นานก่อนหน้านี้
ก็ได้ยินข่าวรุ่นน้องเสียชีวิต
น่าจะปี 3
สะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก
ความจริง ชีวิตฉันตอนนี้ แทบจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับที่นั่นเลย
ไม่ได้เข้าไป ไม่ได้คุยกับใคร แต่ก็ยังคงนึกถึง..เสมอ
ฉันห่างจากพวกเขาหลายปี
และไม่มีโอกาสได้ทำความรุจัก
หรือแนะนำตัวว่าเป็นรุ่นพี่
แต่ถึงกระนั้น มันก็มีเส้นใยบางๆ
เกี่ยวพันให้ฉันอยากรับรู้ความเป็นไปของพวกเขา
และเมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้
ก็อดที่จะเศร้าใจไม่ได้
รุ่นน้องเราตาย...
มันเป็นความจริงที่เจ็บปวด
และยากที่จะยอมเอาตัวเองเข้าไปทำเหมือนไม่รับรู้ความรุสึกเหล่านั้น
ยังมีความรักของเพื่อน พี่ น้อง เหลือให้ฉันคนนี้บ้างไหม
คำถามที่คาใจ แต่ไม่เคยได้ถามใครออกมา
อาจเพราะข้อเปรียบเทียบ
ระหว่างเพื่อนสมัยมัธยม กับเพื่อนที่นี่
เพื่อนสมัยมัธยม..
แกจะเป็นยังไงก็ช่าง แกเป็นเพื่อนฉัน ฉันเป็นเพื่อนแก
เพื่อนที่นี่..ไม่เหมือนเพื่อนมัธยม
หรืออาจมีบ้างที่เหมือน แต่ฉันสัมผัสไม่ได้
ฉันเลือกทางเดินชีวิตใหม่
การเปลี่ยนแปลงที่คนส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วย
แล้วพวกเขาเหล่านั้น ก็ไปจากชีวิตฉัน
โดยไม่มีคำถามใดๆ เพื่อเข้าใจฉันอย่างแท้จริง
ไม่มีโอกาสให้ฉันได้พูด..ถึงความรู้สึก..ในหัวใจ
เราใช้เวลาด้วยกันมา 4 ปี
วันเวลาเหล่านั้น ยังอยู่ในความทรงจำ
และน่าเสียดายที่มันหายไปอย่างรวดเร็วสำหรับเพื่อนๆเหล่านั้น
ฉันกันตัวเองออกมาจากที่นั่น
เป็นการเลือกของฉันเอง
เพราะฉันอ่อนแอเกินกว่าจะเข้าไปยืนในจุดนั้น
ที่ซึ่งไม่อาจรุได้เลยว่า ยังมีไว้เพื่อฉันอีกต่อไปหรือเปล่า
เรื่องราวปากต่อปาก ที่ไม่ได้มาจากปากฉัน ผู้เป็นต้นเรื่อง
ตอนนี้ เป็นอย่างไร ฉันก็ไม่อาจรุได้
และคงไม่ถามใคร เพราะไม่มีประโยชน์
แค่นี้ก็บอบช้ำมากพอแล้ว
อาจเป็นอีกหนึ่งแผลในใจ
ที่เกิดขึ้นเพราะคำว่า มิตรภาพ
เจ็บปวดที่เพื่อนรัก ..เดินจากเราไปดื้อๆ
เวลาที่ผ่านมาไม่มีความหมายอะไร
ไม่ได้ทำให้เราเข้าใจกัน หรือหยุดคิดสักนิด
ถึงตัวตนที่แท้จริง
วันแรกเจอกัน เห็๋นหน้ากันยังไง
ก็คงรุจักกันอย่างนั้น
ไม่ได้เห็นใจกันโดยแท้จริง
อดนึกไม่ได้ว่า ถ้าฉันตายจากไป
จะมีคำไว้อาลัยจากเพื่อนๆที่นี่บ้างหรือไม่
หรือแม้กระทั่ง ถ้าฉันตาย
จะมีใครที่นั่นรุไหม ว่าฉันตาย
แต่ก็เอาเถอะ ความน้อยใจไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น
มีเพื่อนหลายคนที่นั่นยังคงบอกว่ารักฉัน
คิดถึงฉัน ถามหาฉัน อยากเจอฉัน
ก็ได้แต่หวังว่า คำเหล่านั้น ออกมาจากใจจริง
สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้ ก็มีเพียง
รับรู้ข่าวคราวความเป็นไปของที่นั่นผ่านทางเฟสบุ๊ค
ใครทำอะไร ที่ไหน ยังไง
ดีที่อย่างน้อย ก็มีคนแอดฉันเข้ากลุ่มในหน้าเพจของคณะ
ไม่อย่างนั้น ฉันคงถูกตัดออกจากวงโคจรของที่นั่น
อย่างแท้จริง
รักและคิดถึง
แต่คงไม่อาจเข้าไปเพื่อพบหน้า
ฉันไม่เข้มแข็งพอ
ที่จะเห็นคนที่เรารัก..ไม่ได้รักเรา
ขอยืนอย่างห่างๆ ณ จุดนี้ก็แล้วกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น