ดาหลา

ช่วงสัปดาห์ที่แล้ว

ไปอยู่ต่างจังหวัด

เป็นการไปแบบไม่ทันตั้วตัว ไม่ทันได้เตรียมใจ

ก่อนไป หงุดหงิด เพราะอารมณ์ลึกๆก็ไม่ได้อยากไป

รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง

นั่งถามตัวเองทั้งวันว่า ยอมรับกับสิ่งเหล่านั้นได้ไหม

ขณะที่คิด มือก็ยุ่งกับการเคลียร์งาน

สุดท้าย วันรุ่งขึ้น เราก็ขึ้นรถไฟ

ไป อุดรธานี

ลืมเอาโทรศัพท์ไป

ความจริง พักหลังๆมานี้ ก็ลืมโทรศัพท์อยู่บ่อยๆ

เพราะไม่ค่อยได้สนใจมันเท่าไหร่

ไม่ได้คุยกับใคร วันๆหนึ่ง มีสายโทรเข้า โทรออก น้อยมาก

แต่วันนั้น เป็นการลืม ที่เป็นความผิดพลาด

รู้ว่าจะต้องมีคนเป็นห่วง

รู้ว่าใครบ้าง ที่จะกระวนกระวาย เมื่อเราหายไป

ได้แต่ขอโทษคนเหล่านั้นอยู่ในใจ

เพราะทำอะไรไม่ได้

ไม่อยากยืมโทรศัพท์ของคนอื่น

เกรงใจ

และแถวนั้น ก็ไม่มีตู้โทรศัพท์

ในหัวมีเรื่องวนไปวนมาไม่เท่าไหร่

ทุกเย็น จะไปขี่รถเล่น

มองท้องฟ้า

สูดอากาศ

ยลกลิ่นดอกดาหลา

รู้สึกคุ้นเคย ทั้งที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรก

แปลกใจอยู่หลายครั้ง

ที่ความคิดความอ่านบางช่วง เปลี่ยนแปลงไป

มองอะไร แตกต่างไปจากเดิม

อาจเพราะไฟที่กำลังลุกโชน

จากการไปเข้าค่ายนักเขียนมากระมัง

สงสัยตัวเอง เริ่มรักการมองท้องฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่

จำไม่ได้

รู้ตัวอีกที เผลอทีไร สายตาไปจินตนาการอยู่กับก้อนเมฆ

และเส้นแสง ลวดลาย สีสัน บนท้องฟ้าเสียแล้ว

ถ่ายรูป ก็ชอบถ่ายท้องฟ้า

ไปเดินงานหนังสือ เล่มแรกที่จ่ายเงินซื้อ

ก็คือ หนังสือก้อนเมฆ

เป็นหนังสือวิทยาศาสตร์ ว่าด้วยชนิดของเมฆบนท้องฟ้า

งดงามมาก และอยากเห็นด้วยตาตัวเอง

ความรู้สึกนี้ อาจซึมซับมาโดยไม่รู้ตัว

ความจริง เราก็เป็นคนซึมซับอะไรง่ายเหมือนกัน

อยู่ใกล้ใคร จะได้เงาของคนนั้น มาบดบังเงาตัวเอง

ไม่มากก็น้อย

นานๆไป ก็กลายเป็นเงาของตัวเองโดยสิ้นเชิง

การมองท้องฟ้านี่ก็เช่นกัน

เพราะเธอคนนั้น สร้างสรรค์ช่วงเวลาดีๆ

ด้วยการพาเรามองท้องฟ้า

ขอบใจนะ

กลิ่นดอกดาหลา

มักจะหอมอบอวลในตอนเย็น

เป็นความหอมประหลาดๆ แต่ก็ทำให้รู้สึกดี

อบอุ่นใจ เหมือนได้อยู่ใกล้ๆบ้าน

คิดถึงแม่

แม่คงเป็นห่วง

คิดถึงพ่อ

พ่อคงหงุดหงิด

ทั้งสอง ติดต่อลูกสาวไม่ได้

คิดถึงเธอ

จะอยู่อย่างไร ในที่นั้น เพียงลำพัง

ขอโทษพ่อ ขอโทษแม่ ที่ทำให้เป็นห่วง

การเป็นห่วงใครสักคน มันทรมาน

ทำให้พ่อแม่ทรมาน

เป็นบาป

ขอโทษเธอ

ปล่อยเธออยู่เพียงลำพัง

ในช่วงเวลาเช่นนี้

เธอจะมีข้าวกินไหม มีน้ำดื่มไหม ออกไปไหนได้ไหม

น้ำท่วมเธอไหม

ขอโทษจริงๆ

อยากกลับบ้าน

อยากกินข้าว กินกับข้าว ที่พ่อแม่ทำ

คิดถึงพ่อแม่จับใจ

ในยามที่กลิ่นดาหลาโชยมา

โพล้เพล้ทีไร อาการเหงา และการคิดถึงบ้าน

มักรุนแรงขึ้น

กัดกินหัวใจ

และร่ำๆจะทำให้เสียน้ำตา

ได้ทุกที