พ่อของข้าพเจ้าชอบฟังเพลง
จำได้ว่าเช้าวันหยุดสุดสัปดาห์
เมื่อสมัยยังเด็กๆ
ข้าพเจ้าจะถูกปลุกด้วยเสียงเพลงดังสนั่น
พ่อหลงใหลเครื่องเสียง
และเป็นมนุษย์ประเภทที่ขาดเสียงเพลงไม่ค่อยได้
อยากให้มีทำนองอันไพเราะ เสนาะอยู่ที่หูไม่ว่างเว้น
ถ้าพ่อเป็นวัยรุ่นในยุคนี้
ก็คงได้มีหูฟังสวมไว้ตลอดเวลานั่นแหละ
พ่อชอบฟังอรวี สัจจานนท์
ภูสมิง หน่อสวรรค์
ยุ้ย ญาติเยอะ
และอีกหลายๆ คน
ข้าพเจ้าชอบฟังกับพ่อ
แค่ไม่กี่คน
คือ มีนักร้องแค่ไม่กี่คน ที่พ่อชอบ และข้าพเจ้าก็ชอบด้วย
แน่นอน มันยากอยู่แล้ว
ที่คนสองรุ่น สองเจนเนอเรชั่น จะมานิยมชมชอบท่วงทำนองและเสียงร้องเดียวกัน
ข้าพเจ้าเริ่มชอบฟังเพลงก็ตอนอยู่ราวๆ ป. 5 หรือ ป. 6
(จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน นานมามากแล้ว หุๆ)
และเพลงแรกที่ชอบจนสามารถร้องได้ก็คือ แพ้ใจ ของใหม่ เจริญปุระ
ที่เหลือก็ชอบแบบเด็กๆ
มี อนัน อันวา เป็นต้น
"ฉันคิดถึงคิดถึง แต่คงไปไม่ถึงไม่เธอ ใจเธอ..." (คิดถึงไม่ถึง)
"ถ้าไม่ง้อเธอ จะไปง้อใคร มีเธอเท่านั้น นอกจากนั้นไม่มีใคร..." (ง้อ ฟีเจอริ่งกับพี่ชาย จอห์นนี่ อันวา)
คือ เสียงง้องแง้งๆ อย่างนี้แหละ ตอนเด็กๆ นั้น
ฟังแล้วอินมาก
โดยเฉพาะเพลง "คิดถึงไม่ถึง" ฟังแล้วซึ้ง นั่งเป็นนางเอกเอ็มวี
คิดถึงคนที่แอบชอบ
(ตอนนั้นประมาณ ป.6 แก่แดดมาก ฮ่าๆๆ)
มาฟังเพลงของพ่อบ้างดีกว่า
ข้าพเจ้าชอบ "ไก่ พรรณนิภา"
ชอบหลายเพลง
จนโตมาตอนนี้
แล้วกลับไประลึกความทรงจำ
กลับไปฟังใหม่
ก็ยังรู้สึกชอบ
เสียงใสๆ เศร้าๆ
รักเกินร้อย จะถอยยังไง ยกทั้งใจให้แล้วเลยกลัว ฉากสุดท้ายกลัวใจกลัว กลัวจะต้องร้องไห้..." (รักเกินร้อย)
ปล่อยเวลาให้มันได้ลบ ภาพอดีตที่กรีดใจฉัน" (ปล่อยฉันไป)
อืม...ไม่ได้อยากจะอวยหูพ่อตัวเอง
แต่รู้สึกจริงๆ ว่าพ่อรสนิยมดีอ่ะ
หุๆ
รักและคิดถึง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น