30 พ.ย. 2556

One by One...Three hundreds No.44 "ต้นส้มแสนรัก"...โจเซ่ วาสคอนเซลอส





"ต้นส้มแสนรัก"


เรื่องนี้ ได้ยินชื่อเสียงและตามหามานาน

อยากอ่าน แต่หายากเหลือเกิน

บังเอิญคนรักไปเจอในร้านหนังสือแห่งหนึ่ง จึงหยิบมาฝาก

ใครๆ ก็อ่านแล้วร้องไห้

ใครๆ ก็ต้องเสียน้ำตา 

ไม่ว่าผู้นั้นจะอายุอานามสักเท่าไหร่

ข้าพเจ้าไม่แปลกใจเลย

เพราะตัวเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน



อ่านๆ อยู่ดีๆ ร่าเริงอยู่ดีๆ

คนรักหันมาอีกทีเพราะได้ยินเสียงสูดน้ำมูก 

ถึงกับต้องลุกจากที่นั่งมาแซว

แพรวาร้องไห้ขี้มูกโป่ง



อืม...มันสะเทือนใจนิดหน่อยน่ะ (หืม...นิดหน่อยเองหรอ)

เหมือนสะกิดโดนปมในใจที่ทุกคนต้องเคยพบพาน

สถานการณ์ที่ถูกผู้ใหญ่รังแก

ถูกพ่อแม่ใช้อำนาจอย่างไม่เป็นธรรม

เราไม่มีสิทธิโต้แย้ง ไม่มีสิทธิเถียง

บางคนอาจโดนดุ โดนว่า

บางคนโดนตีเล็กน้อย

แต่บางคนก็โดนอย่างหนักหน่วงเหมือนเซเซ่




โดนทำโทษโดยไม่มีคำอธิบายว่าเพราะอะไร ทำไม อย่างไร





เมื่อเราเติบใหญ่ขึ้น เราย่อมสามารถรับรู้เหตุผลของผู้ใหญ่ได้

แต่เราไม่อาจเข้าใจผู้ใหญ่คนใดได้เมื่อเรายังไม่โตพอ

แม้ว่าเราจะเป็นเด็กฉลาด หรืออัจฉริยะเพียงใดก็ตาม



บางที ก็สมควรเป็นหน้าที่ผู้ใหญ่ที่ต้องนึกถึงความจริงข้อนี้

มันเจ็บปวด

เด็กทุกคนเคยถูกทำให้เจ็บปวด

ไม่มากก็น้อย

น่าสงสารเซเซ่

ที่มีความเจ็บปวดมากเกินไป

มากจนเมื่อมีใครสักคนที่ยอมรับฟังเขาบ้าง

เชื่อในตัวเขา เข้าใจการกระทำของเขา

กอดเขา

และแสดงออกว่ารักเขา

ก็สามารถทำให้เด็กน้อยคนนี้ทุ่มเททั้งหัวใจให้คนๆ นั้นได้

และเราๆ ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้เลย

เมื่อเห็นเซเซ่ต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

เมื่อสูญเสียคนเพียงคนเดียวที่เข้าใจเขาไป




อันที่จริง ฉากเศร้าตอนท้ายเรื่อง

ข้าพเจ้าไม่ร้องไห้แล้ว

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

อาจเพราะตามันบวม อาจเพราะน้ำตาไม่มีจะไหล

ไม่แน่ใจเหมือนกัน




ข้าพเจ้าร้องไห้ไปมากมาย

กับฉากที่เซเซ่ถูกกระหน่ำตี

โดยพ่อ

พ่อบังเกิดเกล้า

มันคือความอยุติธรรมโดยแท้

เจตนาบริสุทธิ์ของเด็กน้อย

ถูกตอบแทนด้วยรอยแผลแสนสาหัส

หากข้าพเจ้าต้องเผชิญเหตุการณ์เช่นนั้น

ข้าพเจ้าก็คงไม่ต่างอะไรกับเซเซ่

มันคงฝังลึกลงในใจ

จนเมื่อเติบใหญ่ ก็มิอาจลืมเลือน



ผมสะอึกสะอื้นอยู่นาน "ไม่เป็นไร ผมจะฆ่าเขา"

"อะไรกันเด็กน้อย...จะฆ่าพ่อของตัวเองอย่างนั้นหรือ"

"ผมจะฆ่า ผมเริ่มไปแล้วด้วยซ้ำ 

ฆ่านี่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเอาปืนของบัค โจนส์มายิงโป้งนะ ไม่ใช่อย่างนั้น 

ผมฆ่าอยู่ในใจ เพียงแต่ผมเลิกรักเขาแล้ว วันหนึ่งเขาก็จะตาย"




ต้นส้มแสนรัก จะเป็นอมตะตลอดไป

ตราบที่ผู้ใหญ่ยังเป็นผู้ใหญ่ และเด็กยังเป็นเด็ก




เด็กหลายคนฆ่าพ่อแม่ของตัวเอง

พ่อแม่บางคนที่ถูกฆ่า สามารถเกิดใหม่ในใจลูกได้

แต่นั่นก็เพียงบางคน หาใช่ทุกคน



ด้วยรัก

แพรวา


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น