เหตุเกิดเมื่อ 16-17 พฤศจิกายน 2556
ณ บ้านห้วยเกรียบ อำเภอบางสะพาน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
การสร้างฝายชะลอน้ำ ครั้งแรก
ข้าพเจ้าชวนนุ่ม กับพัดชา
(ความจริงส่งคำเชิญของกิจกรรมไปให้ใครหลายคนอยู่เหมือนกัน
แต่มีผู้หลวมตัวมาเพียงเท่านี้ ฮ่าๆๆ)
รอบนี้ ด้วยความที่การเดินทางไม่ได้ใช้เวลายาวนานมากนัก
ผู้จัดกิจกรรมจึงนัดรวมพลที่สนามเป้า เวลาห้าทุ่มกว่า
ก็ชิลๆ กันไป นุ่มขับรถจากชลบุรีมาถึงก็ค่อนข้างโอเคร
ไม่ต้องรีบตาลีตาเหลือกกันมากนัก
เรามาพบกันที่หน้าหอข้าพเจ้า แล้วเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง ซึ่งมีผู้โดยสารมาลงพอดี
แล้วแวะไปรับพัดชาที่หน้าตึกศุภาลัย
เป็นค่ำคืนที่ Amazing มากสำหรับการขึ้นรถแท็กซี่
เพราะ...ขึ้นปั๊บ ก็โดนสตั๊นไปตามๆ กันด้วยการเปิดฉากแนะนำตัวเอง
แนะนำรถ รูปพรรณสัณฐาน เลขทะเบียน รวมถึงประวัติความเป็นมา
และแนวทางในการประกอบอาชีพโดยสังเขป (อย่างยาว) ของคุณลุงคนขับ
ข้าพเจ้าจดเลขทะเบียนรถไว้ตามคำโฆษณา
"ทศ 1772"
แท็กซี่คนดังที่ออกสื่อหลายแห่ง
เนื่องจากเอกลักษณ์เฉพาะตัวในการพูดจาปราศรัย
และไม่ปฏิเสธผู้โดยสารนั่นเอง
มา search ดูใน google
เฮ้ย ลุงไม่ได้โม้ด้วยอ่ะ ลุงเขาดังจริง
หัวเราะกันตั้งแต่ก้าวขึ้นและปิดประตูรถ จนกระทั่งถึงสถานีรถไฟฟ้าอโศก
ฮามาก
คุยไปคุยมา
เอ้า คนโคราชคือกันดอกเด้
นุ่มเลยจัดภาษาโคราชไป เพื่อเพิ่มดีกรีความมันส์ในการสนทนา
เอิ่ม อย่าถามถึงแพรวาค่ะ
คนโคราชแต่พูดโคราชมะล่าย แหะๆ
(แต่ฟังรุเรื่องนะ)
ถือเป็นการเริ่มต้นทริปนั้นอย่างพิเศษจริงๆ
มาถึงจุดนัดรวมพล
พบคนหน้าคุ้นหลายคน และไม่คุ้นหน้าก็เยอะพอควร
เราออกเดินทางประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ
ด้วยรถพัดลมอีกเช่นเคย (เหมือนที่ไปยโสธร)
แต่คืนนั้น
ไม่เหมือนเดิม ตรงที่ไม่ได้นั่งกับนุ่ม (นั่งกะพัดชา)
จึงไม่มีหมอน (ปกติจะหนุนตักนุ่ม ฮ่าๆๆ)
หัวจึงโคลงไปเคลงมา ซ้ำพัดลมก็เป่ากระจาย
หัวเปิง และหนาวมาก
เป็นเหตุให้นอนไม่หลับอย่างยิ่งยวด
เมื่อถึงที่หมาย
จึงอ่อนเพลียพอสมควร (หืม แค่พอสมควรเองหรอ ฮ่าๆ)
กินข้าวต้ม ทำกิจกรรมกันเล็กน้อย
จับฉลากคำคมสำหรับกิจกรรมบัดดี้บัดเดอร์
(เราออกไปแนะนำตัว จับคำคมขึ้นมาหนึ่งชิ้น อ่าน
เราอ่านได้ของใคร คนนั้นต้องดูแลเรา
เช่นกัน ใครจับได้ของเรา เราต้องดูแลคนนั้น)
ผู้ใหญ่อ้อย (ผู้ใหญ่บ้าน) มาทักทาย กล่าวเปิดพิธีเล็กน้อย
(ผู้ใหญ่เอาผ้าขาวม้ามาแจกคนละผืนด้วย ซึ่งช่วยได้เยอะมากตอนที่ต้องตากฝน ^^)
เราแบ่งเป็นแผนกทำคอกหมู และแผนกทำกระสอบทราย
แน่นอน ข้าพเจ้าอยู่แผนกทำกระสอบทราย
ตักทราย มัดกระสอบทราย ขนกระสอบทราย
คนที่ทำคอกหมู ก็ตัดไม้ไผ่
ผูกมัดไม้ไผ่ ขึ้นโครงสำหรับวางกระสอบในน้ำ
ฝนตกลงมาอย่างต่อเนื่อง
เพราะพายุเข้าพอดี
ความจริงข้าพเจ้า นุ่ม และพัดชาเตรียมเสื้อกันฝนไปด้วย
เพราะข้าพเจ้าดูพยากรณ์อากาศแล้วพบว่า
พายุดีเปรสชั่นจะกระทบสามถึงสี่จังหวัดในช่วงที่สร้างฝายพอดี
แต่เราทั้งสามก็ไม่มีใครหยิบเสื้อกันฝนออกมาใส่
เราทำงานและตากฝนไปเหมือนคนอื่นๆ
ฝนตกๆ หยุดๆ ทั้งวัน
ข้าพเจ้าปวดเอวมาก ปวดเหมือนการบีบตัวของกล้ามเนื้อในยามที่เป็นวันนั้นของเดือน
ทำให้นึกไปว่า เอ้า นี่มันช่วงที่ต้องเป็นพอดีนี่หว่า
แต่โชคดีที่วันนั้นไม่ได้เป็น
นุ่มจึงตั้งข้อสังเกตว่า ที่ปวดอย่างนั้น
คงเพราะไม่ได้นอน ประกอบกับตากฝน
วันนั้นข้าพเจ้ากินยาแก้ปวดที่พยาบาลชุมชนให้ไป 3 เม็ด
บ่าย เย็น และก่อนนอน
โชคดีที่เช้าวันอาทิตย์ตื่นมา อาการปวดนั้นหายไปแล้ว
กลับมาๆ
ยังสร้างฝายไม่เสร็จ ฮ่าๆๆ
ฝ่ายทำกระสอบทราย ขุดทรายจากลุ่มแม่น้ำนั่นแหละ
เป็นหลุมกันประมาณสามสี่หลุม ได้กระสอบทรายเยอะมาก
แต่เราก็ยังทำกันต่อไปเรื่อยๆ
เพราะหลายๆ คนที่มีประสบการณ์ในการสร้างฝายบอกว่า
แค่นี้ยังไม่พอหรอก
กว่าคอกหมูจะเสร็จก็ปาไปบ่ายเกือบบ่ายสอง
จึงจะได้เริ่มลำเลียงกระสอบทรายไปวาง
แน่นอน ถึงเวลาที่ต้องใช้แรงงานกันจริงๆ
คือแบก ขน ลาก ถู ไถ โยน กระสอบทราย
จากจุดที่บรรจุ ไปสู่คอกหมู
แรกๆ ก็แรงดีกันอยู่หรอก
ผ่านไปสักพัก เราต่างก็เริ่มล้า เพราะมันหนักมาก
และยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ
แต่เมื่อถึงจุดๆ หนึ่ง
ก็ต้องตกใจตัวเอง และคนรอบข้าง
เพราะไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน
ทั้งโยน ทั้งลากมันไปได้
เหมือนพลังไม่เคยหมด
หรือเหมือนจะหมด แต่ก็กลับชาร์จขึ้นมาได้ใหม่
ถ้าให้เดา ข้าพเจ้าคิดว่าน่าจะมาจากการส่งต่อพลัง
หมายความว่า
ยามเมื่อเราเหนื่อย
แล้วมองไปเห็นคนอื่นที่เขาก็เหนื่อยเหมือนกัน
แต่ก็ยังทำต่อไป ยังแบก ยังลาก ยังยกมันต่อไป
ภาพเหล่านั้นจะทำให้เราฮึดขึ้นมาเอง
สำหรับข้าพเจ้า มันเป็นเช่นนั้นนะ
ภาพนุ่มบ้าพลัง ภาพก็อฟ กองพัน (ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็ตัวไม่ได้ใหญ่มาก)
แบกกระสอบทราย ขุดดิน ตักดิน ในลักษณาการที่แบบว่า
แม่ม ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนฟระ
หรือกลุ่มสาวสาวสาว ที่มีทั้งสาวแท้สาวเทียม
พากันถูลู่ถูกัง โยน ไถ กระสอบทราย
ไปพร้อมกับเสียงเหมือนตอนอรอุมา (นักยกน้ำหนักทีมชาติไทย) เรียกขวัญและกำลังใจให้ตัวเอง
หากแต่เปลี่ยนจาก "สู้โว้ย"
เป็น "อร๊าย", "อึ๊ย", "เอื้อ", "อ๊ากกก" ประมาณนั้น
บางจังหวะ มาแต่เสียง กระสอบทรายไม่มาก็มี
หรือบางจังหวะ
คนออกแรงคือข้าพเจ้ากับนุ่ม
แต่มีเสียงข้างๆ มา "อึ๊ย เอื้อ อ๊าย" แทน
ฮ่าๆๆ
ภาพบรรยากาศเหล่านี้
ทำให้เราลืมว่ากำลังจะหมดแรง
ทำให้ลืมว่ากำลังเหนื่อย
ทำให้ลืมว่ากำลังตากฝน ลืมความเจ็บไข้
เรามีแต่เสียงหัวเราะ
มีความสามัคคีในแบบที่ไม่ต้องเรียกหา
มันมาเอง
จนเวลาประมาณบ่ายสามกว่าๆ
เราปลุกใจกันด้วยประโยคที่ว่า
อีกยี่สิบกระสอบ
ทุกคนพากันฮึด กระจายตัวอยู่รอบปากหลุม
แผนกขุด แผนกกรอก แผนกยก แผนกไถ แผนกโยน แผนกส่ง แผนกวาง
สุดท้าย
เราก็ผ่านมันไปได้
ข้าพเจ้าได้แผลถลอกมาเป็นของแถม
บนเท้าทั้งสองข้าง
แต่ก็เอาเถอะ
คุ้ม
^___^
ข้าพเจ้าหลงใหลภาพเหล่านั้นมาก
มันเป็นบรรยากาศที่มีกลิ่นอายของความสดชื่นแฝงอยู่มากมายเหลือเกิน
หลายคนที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ไม่เคยพูดจา ไม่แม้กระทั่งจะได้สบตากัน
แต่เมื่อถึงเวลาแห่งความหนักหน่วง
เราไม่ได้ทิ้งกัน
ไม่ได้โยนภาระความรับผิดชอบให้กัน
เราแบกรับมันด้วยกัน
สู้ด้วยกัน
ไม่มีเสียงบ่น
ไม่มีเสียงแห่งความไม่พอใจ
ไม่มีการหงุดหงิดโวยวาย
ข้าพเจ้าชอบจริงๆ
จากใจเลย
จากใจเลย
เรากลับมาที่พัก
ข้าพเจ้าโชคดีที่ได้อาบน้ำเป็นคนแรก และหลายคนบอกว่าข้าพเจ้าทำเวลาได้ดีมาก ฮ่าๆ
ชุดพื้นเมืองพร้อม (ได้รับการสนับสนุนจากแม่ อิอิ)
กินข้าวกับคั่วกลิ้งไปสองจาน
แตงกวาฉ่ำ อร่อยมาก
ตามกำหนดการเดิม เราจะไปเที่ยวงานลอยกระทงของหมู่บ้าน
แต่เนื่องจากฝนกระหน่ำทั้งวัน
งานนี้เลยต้องพับไป
ซึ่งก็ไม่มีใครโอดครวญเท่าไหร่
เพราะทุกคนก็อยากพักผ่อนกันเต็มที
ค่ายนี้ จึงเลิกกันด้วยเวลาที่เร็วมาก (ถ้าเทียบกับค่ายอื่นๆ)
คือ สี่ทุ่ม
ข้าพเจ้านอนเต๊นท์กับนุ่ม
พัดชาไปนอนบนบ้านผู้ใหญ่กับผู้หญิงคนอื่นๆ
หลับสนิทมาก
ตื่นเช้ามาด้วยความสดใส (มากๆ)
กิจกรรมก่อนแยกย้ายกันสลบ
ร้องเพลง และจุดเทียนร่วมกัน
ช่วงเช้าของวันอาทิตย์ ผู้ใหญ่อ้อยก็มาปิดพิธีเล็กน้อย
และไปส่งเราที่วัด
ข้าพเจ้าชอบการนั่งริมหน้าต่าง
ชอบให้สายลมปะทะใบหน้า
และเหม่อมองท้องฟ้าไปเรื่อยๆ
ขากลับนี้
ไม่เหมือนการกลับจากบ้านโฮมฮัก
ค่ายนั้น ข้าพเจ้าเอาใจผูกไว้ที่บ้านโฮมฮัก จึงจากมาด้วยความคิดถึง
แต่ค่ายนี้ ใจข้าพเจ้าผูกไว้กับเหล่าเพื่อนผู้ร่วมเหน็ดเหนื่อยและหัวเราะเฮฮา
ประกอบกับกิจกรรมบนรถ คือ การเฉลยบัดดี้ บัดเดอร์
ทำให้การเดินทางเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
ข้าพเจ้าขอสารภาพตามตรงว่า
เพิ่งเคยได้ฟังเพลง "ขอใจเธอแลกเบอร์โทร" แบบเต็มๆ ก็บนรถนี้นี่เอง
(เชยสะบัดเลยล่ะสิ)
และท่าเต้นของพี่นัท ติดตามาก ฮ่าๆๆ
แต่ก็ชอบนะ ชอบเพลงที่ร้องว่า "จีบได้ แฟนฉันตายแล้ว"
และเพลงอื่นๆ
ให้สงสัยว่า ในขณะที่คนอื่นๆ ทั้งร้องทั้งเต้นกันได้อย่างสนุกสนาน
ข้าพเจ้ากลับเพิ่งเคยฟังเพลงเหล่านั้นเป็นครั้งแรก
อืม ข้าพเจ้าไม่ชอบฟังเพลงลูกทุ่งของไทยน่ะ
และความจริง นั่นเป็นเพลงแนวเดียวที่ข้าพเจ้าไม่ชอบฟัง
มันหดหู่ มันซ้ำซาก ดนตรีก็เดิมๆ
แต่การเดินทางครั้งนั้น ทำให้ทัศนคติของข้าพเจ้าที่มีต่อเพลงลูกทุ่งเปลี่ยนไป
คิดถึงหน้าพ่อ
คิดถึงเพลงที่พ่อเปิดตอนข้าพเจ้าเป็นเด็ก
ว่าแล้วก็ฟัง "ไก่ พรรณิภา" กับ "อรวี สัจจานนท์" บ้างดีกว่า อิอิ
ขอความสนุกสนานคงอยู่ในหัวใจตราบนานเท่านาน
นับวันนับคืน รอคอยช่วงเวลาแห่งเสียงหัวเราะหมุนกลับมาอีกครั้ง
^________^
แวะ ถ่ายภาพ เล็กๆ น้อยๆ
พัดชากระโดดไม่ขึ้น ฮ่าๆๆ
รูปนี้คอมเม้นท์ใน facebook กันฮามาก
เป็นได้แค่ตัวประกอบสินะ เอิ้กๆ
สุดท้าย
ของที่ระลึกจากบัดดี้และบัดเดอร์
มุมน้ำเงิน บัดเดอร์ พี่โละ
และมุมแดง บัดดี้ พี่ฮุย
ป.ล. ขอบพระคุณรูปสวยๆ จากพี่ฮุย
ขอบคุณเด็กชาย อารีย์ แบ่งปันสิ่งดีๆ สู่สังคมและน้องตอง รวมถึงคณะผู้จัดกิจกรรมทุกท่าน
ขอบคุณพี่โละที่จุดเทียนให้ใครหลายๆ คนรวมถึงแพรวา
ขอบคุณพี่นัท สำหรับการดูแล ตักข้าวหยิบขนมมาให้ และ ตะลิงปลิงจี๊ดมาก
ขอบคุณอั้ม สำหรับการเริ่มต้นมิตรภาพ แม้จะพูดกันไม่เยอะ แต่เราก็ชื่นชมนายมาก
ขอบคุณพี่กระต่าย ที่ไม่ถือสาการโยนกระสอบทรายไปทับเท้าครั้งแล้วครั้งเล่า ฮ่าๆๆ
ขอบคุณนุ่มและพัดชา ที่ร่วมเดินทางไปด้วยกัน
และขอบคุณทุกๆ ท่านสำหรับประสบการณ์ประทับใจ จริงๆ
ด้วยรัก
แพรวา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น