ถึงแล้วโทรมาด้วยนะ..เป็นห่วง

เมื่อก่อน

เวลาไปไหนมาไหน..กับใครสักคน

แล้วคนๆ นั้นบอกกับข้าพเจ้า

ในช่วงขณะที่กำลังจะแยกจากกันว่า..

"ถึงแล้วโทร (ยิง) มาด้วยนะ"

แล้วอาจจะต่อหรือไม่ต่อด้วยคำว่า

"...เป็นห่วง"

ข้าพเจ้าจะดีใจ เป็นปลื้ม และรู้สึกดีกับคนๆ นั้น

รู้สึกว่าเขาใส่ใจ แคร์เรา เป็นห่วงเราจริงๆ


แต่ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับความคิด

เมื่อไม่นานมานี้

ข้าพเจ้าได้ยินประโยคนี้ จากเพื่อนคนหนึ่ง

แต่กลับไม่ได้ดีใจหรือรู้สึกดีกับประโยคนี้เท่าไหร่


เพราะรู้สึกสงสัยว่า

เป็นห่วง..จริงๆ ?? หรือแค่พูดไปตามมรรยาท

ให้ดูว่าเป็นห่วง ให้ดูว่าเขาสนใจเรา

แล้วถ้าเราไม่โทร..เขาจะทำยังไง

เขาจะกังวลไหม ว่าเราเป็นอะไรไป

ระหว่างการเดินทาง



ข้าพเจ้ากลับถึงที่พัก

ไม่ได้โทร ไม่ได้ยิง ไปถึงเพื่อนคนนั้น

แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นั่นหมายความว่ายังไง?



ข้าพเจ้ากลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย

และใส่ใจกับคำว่า "จริงใจ" มากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

(พอจะนึกสาเหตุได้อยู่บ้าง)



แต่นั่นไม่สำคัญหรอก

สำคัญที่..หลายๆ เหตุการณ์ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่

สามารถพิสูจน์ความจริงใจต่อกันระหว่างความสัมพันธ์ได้เสมอ



ข้าพเจ้าไม่ใคร่ยินดีอีกต่อไปสำหรับข้อความนี้

เพราะสำหรับข้าพเจ้า

หากเป็นห่วงใครสักคนจริงๆ

ข้าพเจ้าจะคาดคะเนเวลาที่เขาคนนั้นจะถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

แล้วโทรไปหาเขาเสียเอง

ได้ยินเสียงเขา

และให้เขาได้ยินเสียงข้าพเจ้า

เพื่อเราจะได้รับรู้กันว่า

.
.
"ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ"