หนูจะไปเป็นเกษตรกรอาร์ติสต์

หนูเบื่อออฟฟิศ  ออฟฟิศทำหนูปวดหลัง ปวดไหล่ เป็นไข้ ปวดหัว

ออฟฟิศแคบๆ กักขังจินตนาการ

ออฟฟิศกลมๆ เดินวนไปวนมา อากาศไม่ระบายถ่ายเท

ออฟฟิศเย็นๆ ทำหนูป่วยไข้

หนูไม่อยากอยู่ในออฟฟิศ
.
.
.
แล้วจะไปอยู่ไหน?

แล้วจะไปทำอะไร?
.
.
หนูอยากเดินทาง เที่ยวชมธรรมชาติ

ดูนก ชมไม้ กินผัก กินผลพืช

นั่งล้อมวงกินข้าว ผักสดผักลวกจิ้มน้ำพริก

วิ่งตากแดด ปีนต้นไม้ ปั่นจักรยาน

.
.
.
โตขึ้นหนูจะเป็นเกษตรกร

หนูจะช่วยตาใส่น้ำลำไย ช่วยยายมัดผักไปขายที่ตลาด

หนูจะไปเป็นสาวเชียงใหม่

เหมือนที่ยายเคยหัดให้ร้องเพลง

"ข้าเจ้าเป็นสาวเจียงใหม่ แหมบ่เต้าใดก่อจะเป็นสาวแล้ว"

หนูจะเป็นสาวแล้ว ไปเป็นสาวอยู่เมืองเหนือ ลูกหลานแม่ปิง

หนูเบื่อกรุงเทพฯ เบื่อความแออัด เบื่อความคับแคบ

หนูเกลียดความเห็นแก่ตัว รังเกียจความละโมบโลภมาก

ที่นี่มันส่งกลิ่นรุนแรงเหลือเกิน

ขอกลั้นหายใจจนตายดีกว่าสูดเข้าไปในกายตนเอง
.
.
หนูจะไปเป็นอาร์ติสต์

อาร์ติสต์ผู้มีอิสระในหัวใจ

โลดแล่นไปตราบเท่าที่กำลังยังมี

หนูไม่อยากถูกกักขัง ไม่อยากอยู่ในกรง

ไม่อยากอยู่ในกรอบ ใครสร้างมันขึ้นมาก็เข้าไปอยู่เองเถิด

ทำไมต้องเรียนสูงๆ ทำไมต้องทำงานดีๆ ทำไมต้องมีเงินเยอะๆ

ทำไมห้ามท้องก่อนแต่ง

ทำไมต้องทำงานจนหัวหงอกแล้วค่อยเกษียณ

ทำไมต้องรอให้สังขารใกล้แตกดับและค่อยระงับความโลภความอยาก

ทำไมต้องรอให้แก่แล้วจึงเข้าวัด

จะอยู่จนแก่รึเปล่ายังไม่รู้

ทำไมต้องกำหนดกฎเกณฑ์แบบแผนชีวิตที่จัดว่าดี

ดีไม่ดีอยู่ที่ไหน ใครตัดสิน

หนูไม่ยอม หนูไม่ยอม หนูไม่ยอม

.
.
หนูจะไปเป็นเกษตรกร

หนูจะไปเป็นอาร์ติสต์

หนูจะโบยบิน

หนูเป็นสาวแล้ว

หนูจะเลือกชีวิตของหนูเอง

.
.
.

เด็กหญิงแพรวา มั่นพลศรี

อายุ 22 ปี 3 เดือน 5 วัน