ช่วงสัปดาห์นี้
ร่างกายไม่สู้ดีเอาเสียเลย
ทำท่าจะเจ็บ จะป่วย จะเปื่อย จะยุ่ย อยู่ร่ำไป
การป่วยออดๆ แอดๆ มันทำให้เกิดความรำคาญ
ขึ้นในจิตใจ
จากนั้น
ก็จะคุกคาม ทำลายความเชื่อมั่น
ก่อให้เกิดความกังวล ว้าวุ่นใจ
เราเป็นอะไรร้ายแรงหรือเปล่า
เราจะตายไหม
เมื่อวานนี้ ไข้ขึ้นสูง
หนาวสั่น
กินยาก็บรรเทาลงไปบ้าง
แต่พอยาหมดฤทธิ์ก็กลับมาเป็นอีก
จนใจเริ่มไม่ดี
จะว่าเป็นไข้หวัดดังที่เคยเป็น
ก็น่าจะมีอาการต่างๆ คล้ายๆกับที่เคยเป็น
แต่นี่ มีหลายอาการที่เป็นขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
คราวนี้
ก็คิดไปแล้ว
กังวลไปแล้ว
ทั้งที่จะเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่ก็ไม่รู้
และทางที่ดีที่สุด
ก็คือการไปพบหมอ
แต่ถ้าจะไปด้วยอาการดังที่ปรากฏในตอนนี้
ก็ไม่แคล้วว่าจะได้กลับมาแค่ยาพารา แก้ปวด ลดไข้ หรืออื่นๆ
ไปตามอาการ
รอดูไปสักพัก
ดูให้รอบคอบ
และเตรียมคำพูดที่จะบอกเล่าอาการให้หมอฟังอย่างชัดเจนเสียก่อน
น่าจะดี
เพราะปีที่แล้ว
ใช้สิทธิรักษาพยาบาลของบริษัทไปนับครั้งไม่ถ้วน
เพราะรักษาฟรี จึงไม่ได้กังวลเรื่องค่าใช้จ่าย
เป็นอะไรนิดหน่อยก็หาหมอ
หมอก็ให้ตามอาการ
ก็เท่านั้น
ใช่ว่าจะหายจริงจัง
ใช่ว่าจะแข็งแรงจริงๆ
ร่างกายเรานี้
ควรดูแลเขาให้ดี
ควรละเอียดรอบคอบ
เพราะเขามีบุญคุณ
ไม่มีเขา เราก็แย่
เขาแย่ เราก็ยิ่งแย่
นี่ยังไม่นับรวมการทำร้ายเขาด้วยประการต่างๆ นานา
ทั้งอาหารการกิน
การรักษาความสะอาด
ไปจนกระทั่งหักโหมใช้เขาทำนู่นทำนี่
ไม่ให้เขาได้พักได้ผ่อน
ถึงเวลาเขางอแง เขาแย่ เขาเจ็บขึ้นมา
จะโทษใครได้
และเมื่อเวลาที่เขาแย่
เราก็ควรรักษาเขา
ปลอบประโลมเขา
ไม่ใช่ไปหงุดหงิด ไปท้อแท้ ไปทำท่าสิ้นหวังใส่เขา
กายกับใจเป็นของคู่กัน
เมื่อยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องแยกจากกัน
ก็จำเป็นต้องดูแลกันและกัน
เมื่อฝ่ายหนึ่งอ่อนแอ
อีกฝ่ายก็ต้องเข้มแข็ง
เพื่อพากันและกันก้าวต่อไปให้ได้
ด้วยดี
ด้วยรัก
ทั้งกายและใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น