เศร้า
.
.
.
ฉันรู้และเข้าใจดี
ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์
ฉันรักเขา
เขารักฉัน
เรามีความสุข
และเราก็มีความทุกข์
เป็นเรื่องธรรมดา
หลายสิ่งที่เราไม่เข้าใจ
เราจึงต้องเรียนรู้และปรับความคิด
ให้เข้าใจกัน
หลายสิ่งที่เขาไม่ชอบในตัวฉัน
หลายสิ่งที่ฉันไม่ชอบในตัวเขา
แต่เราก็ยอมรับและอภัยให้กัน
บางสิ่ง สร้างรอยแผล
รอยร้าว
กลายเป็นแผลเก่า
กลายเป็นแผลเป็น
บางแผล...นึกถึงก็เห็นว่ามี
แต่ไม่เจ็บ ไม่ปวดอีกต่อไป
ทว่า บางแผล
ยังคงสร้างความเจ็บปวดให้เราได้
ไม่รู้จักจบจักสิ้น
เรื่องเดิมๆ
ทำนองเดิมๆ
เหตุการณ์คล้ายๆ เดิม
ยังสามารถทำร้ายเราได้เช่นเดิม
บางครั้ง เราก็ปล่อยให้มันผ่านไป
โดยไม่ได้พูดอะไรต่อกัน
เพราะรู้กันอยู่แล้ว
เราเคยพูดกันแล้ว
เราเคยคุยกันแล้ว
แต่บางครั้ง เราก็มิอาจปล่อยวาง
เมื่อมันเจ็บมาก
จึงต้องแสดงออก
ซึ่งความเจ็บปวดนั้น
เรายังคงมีความเศร้า
เรายังคงมีน้ำตา
ฉันยังคิดถึงสิ่งที่ไม่ควรคิด
ฉันรู้ว่าเขาก็อาจเป็นเช่นเดียวกัน
ฉันพยายามใช้เหตุผล
แต่ความรัก มักเป็นเรื่องของความรู้สึก
และอยู่เหนือการควบคุม
ฉันไม่อาจควบคุมตัวเอง
ไม่ให้หึง ไม่ให้หวง ไม่ให้น้อยใจ ไม่ให้เศร้า ไม่ให้หมองหม่น
ยามเมื่อความรู้สึกเหล่านั้นเกิดขึ้น
บ่อยครั้งที่ฉันไม่สามารถเอาชนะมันได้
หลายครั้งที่ฉันแพ้มันอย่างสิ้นเชิง
.
.
ฉันรู้ว่าเป็นเรื่องธรรมดา
คู่รักทุกคู่ ต่างก็มีช่วงเวลาหลากหลาย
มีประสบการณ์ร้ายดีร่วมกันมา
ฉันจะยอมรับมัน
บางครั้ง ฉันอาจอยากหนีไปให้ไกลๆ
ฉันเคยถามตัวเองว่า จะทนอยู่ทำไม
แล้วฉันก็ถามย้ำตัวเองว่า
"เธอกำลังทนอยู่หรือ เธอกำลังทนอะไร"
ฉันตอบตัวเอง
แบบเข้าข้างตัวเอง
ฉันก่นด่าเขา
ฉันหาว่าเขาเย็นชา
ฉันน้อยใจเขา
หาว่าเขารักฉันน้อยกว่าที่ฉันรักเขา
ฉันโกรธเขา
หาว่าเขาไม่สนใจเรื่องสำคัญของฉัน
ฉันอยากเย็นชาใส่เขา
เหมือนที่เขาเย็นชาใส่ฉัน
ฉันอยากทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ความทุกข์ร้อนของเขา
เหมือนที่ฉันรู้สึกว่าเขาทำอย่างนั้นกับฉัน
ฉันอยากทำให้เขาเจ็บ
เหมือนที่ฉันต้องเจ็บเพราะเขา
มันคือความเศร้า ความโกรธ ความทุกข์
มันมาพร้อมความคาดหวัง
มันมาพร้อมความรัก
อันบูดเบี้ยว
และไม่สมประกอบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น