ชีวิตที่ขาดเธอ

การเดินทางของชีวิต

ราบรื่นบ้าง ขรุขระบ้าง

ตรงบ้าง คดบ้าง

เป็นธรรมดา

แต่สำหรับผู้เป็นเจ้าของรอยเท้า

ผู้กำลังย่างก้าวไปบนถนนนั้น

มัก...รู้สึก...ว่า

มันไม่ธรรมดา

มันหนักหนา

บางคราก็สาหัส

ล้มทีก็ลุกยาก

เป็นแผล

เจ็บ

เน่า

ช้ำใน

บางชีวิต..เลือกที่จะหยุดเดิน

บางชีวิต..จำต้องหยุดเดิน

หากข้าพเจ้าจะก้าวเดิน

หาได้หวั่นเกรงต่ออุปสรรคหรือลักษณะของเส้นทาง

ลูกรัง ดินแดง พิศวง หรือต้องเดินเท้าเปล่า

ก็ย่อมได้

ขอเพียงแค่

มิได้เดินเพียงลำพัง

กำลังใจสำคัญมาก

บางครั้ง อาจมากกว่ากำลังกายเสียด้วยซ้ำ

กำลังใจ มิได้มาจากที่ใดก็ได้

หรือใครก็ได้

กำลังใจ สำหรับข้าพเจ้า มาจากคนที่ข้าพเจ้ารัก

บางครั้งอาจได้จากคนที่รักข้าพเจ้า

แต่ไม่มากเท่าใดนัก

ด้วยเหตุนี้ ทุกๆ ครั้งที่ต้องเลือก

ระหว่างคนที่รักข้าพเจ้า กับคนที่ข้าพเจ้ารัก

ข้าพเจ้า ไม่ลังเลเลยที่จะเลือก

คนที่ข้าพเจ้ารัก

เพราะอย่างไรซะ

คนที่ข้าพเจ้าไม่ได้เลือก...ก็ไม่มีใคร

เจ็บจนทนไม่ได้ หรือตายจากไปสักคนเดียว

อาจเจ็บช้ำ ก่นด่า หาว่าข้าพเจ้าใจร้าย

แต่สุดท้าย พวกเขาเหล่านั้น

ก็จะหายจากความโศกเศร้า

และกลับเข้าสู่โลกอันปกติของตัวเองได้อยู่ดี

แม้ไม่มีข้าพเจ้า ก็ไม่มีใครตาย

แม้ไม่มีข้าพเจ้า บางคนก็ยังร้องรำทำเพลง

แม้ไม่มีข้าพเจ้า บางคนก็ยังเที่ยวเล่นสนุกสนาน

ข้าพเจ้าจึงเลือก

คนรักของข้าพเจ้า

คนที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่า

เมื่อไม่มีข้าพเจ้า เขาก็จะไม่มีใคร

เมื่อข้าพเจ้าเจ็บ เขาก็จะเจ็บ

เมื่อข้าพเจ้าโดดเดี่ยว เขาก็พร้อมจะร่วมโดดเดี่ยวไปด้วยกัน



ร่วมสุขนั้นหาง่าย ร่วมทุกข์นั้น..ยากยิ่ง

เหนือจากบุพการีแล้ว

ก็มีเพียงคนๆ นั้น

เท่านั้นเอง

คนที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่า

ชีวิตที่ขาดเขา...ราวกับจะขาดใจ

(เน่า...)