นานเท่าไหร่แล้ว
ไม่ได้พบเจอ
ไม่ได้สัมผัส อ้อมกอดอบอุ่น
ไม่ได้ลิ้มรส ฝีมือปลายจวัก ที่คุ้นเคย
เมื่อยังเด็ก อ่อนต่อโลก เดียงสาต่อการใช้ชีวิต
ย่อมอยากรู้อยากเห็น อยากโบยบิน อย่างอิสระ
อยากยืนหยัดและเผชิญโลก ด้วยแข้งขาของตัวเอง
จากอกพ่ออกแม่ และสัญญาว่าจะกลับไป ในสักวัน
ใครถามว่าความฝันอันสูงสุดคืออะไร
ก็ตอบโดยไม่ลังเล
"ได้กินกับข้าวอร่อยๆ ฝีมือพ่อแม่"
นั่นเป็นเพียงคำตอบคร่าวๆ ลวกๆ
แท้จริง เงื่อนไขที่ค้ำหนุน มีมากกว่านั้น
ต้องมีพร้อม
อะไรบ้างจึงจะเรียกว่าพร้อม
ทุนนิยม ฝังลึกลงในกมลสันดาน
ทั้งตัวเรา และคนรอบข้าง
ยากยิ่งนักที่จะแยกแยะ ว่าอะไรคือตัวตน อะไรคือแต่งเติม
อยากทำงาน แล้วกลับบ้านไป มีความอบอุ่น คอยยิ้มต้อนรับ
ในทุกๆเย็น
งานเหนื่อยแค่ไหน ไม่ทำให้อ่อนล้า เท่าความเงียบเหงา
และอ้างว้าง โดดเดี่ยว
ใครเลยจะมอบความอบอุ่นให้เราได้ เทียบเท่าผู้ให้กำเนิด
ใครเลยจะให้โดยไม่มีเงื่อนไข หรือคาดหวังสิ่งใดตอบแทน
ใครเลยจะบริสุทธิ์ใจ และทำทุกอย่างเพื่อเรา โดยไร้ข้ออ้าง หรือความกังขา
ใครเลยจะสม่ำเสมอในรัก...เฉกเช่นหัวใจสองดวงนั้น
คนอื่น วันนี้รัก พรุ่งนี้รักน้อยลง วันมะรืนรักมากขึ้น วันถัดไป ไม่รักอีกแล้ว
อะไรๆก็เกิดขึ้นได้
จะเอาอะไร กับหัวใจคน
วันก่อนรักคนอื่น
วันนี้รักเรา
แล้วไฉน วันหน้า เค้าจะไม่รักคนใหม่
โคจรมาพบเจอ ใช้เวลาร่วมกัน มากบ้าง น้อยบ้าง
แล้วแต่บุญกรรม ทำร่วมกันมา
บางคน เป็นแค่เส้นตัด ที่ไม่อาจมีจุดบรรจบ
บางคน พบ แล้วทิ้ง..บางสิ่งไว้
แต่บางคน พบแล้วผ่านเลย โดยไร้ร่องรอย
ใครเลย จะเคียงคู่ขนาน และร่วมหัว กลาง ท้าย ไปกับเรา
ได้อย่างแท้จริง
ทุกคนเกิดมาเพื่อดำรงอยู่
เพื่อลมหายใจของตนเอง
เป็นเรื่องธรรมดา
อย่าถือสา ถ้าบางครั้ง จะเกินเลย จนถึงขั้นเห็นแก่ตัว
มันพูดยาก และดูขมุกขมัว ไม่ชัดเจน ว่าเค้าเป็นเช่นนั้นจริง
หรือแค่คิดถึงคนอื่นน้อยเกินไป
ใครต่อใครว่า ก่อนจะรักคนอื่น ให้รักตนเอง ให้เป็น..เสียก่อน
รักตัวเอง ใครๆก็ทำได้ แต่รักตัวเองให้เป็น ยากยิ่งนัก
ตัวตนที่แท้จริง มักอยู่ลึกลงไป และเห็นได้พร่ามัว
จนบางครั้ง ก็ลืมมอง
ในขณะที่คนอื่น กลับเห็นได้ชัด
และคนเรา ก็มักเลือกมองสิ่งที่มันชัดเจน
เพราะไม่ต้องใช้ความพยายามในการเพ่ง
ไม่ต้องเหนื่อย และไม่ต้องเสียสายตา
ชีวิตวันข้างหน้า จะเป็นเช่นไร
เราจะกำหนดด้วยตัวเอง
จะเดินเพียงลำพัง
หรือจะเกาะแขนขาใคร
เราเท่านั้นเป็นผู้กำหนด
ความรู้สึกและเหตุผลปะทะกันบ้าง
เป็นเรื่องปกติ
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ..ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
โรส ร้องเอาไว้ ในเพลง ก้อนหินในมือ
กำเอง เจ็บเอง คิดเอง ทำเอง ทุกข์เอง
แล้วจะไปโทษคนอื่นทำไม
แด่ .. หัวใจที่เจ็บปวด
16 ธันวาคม 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น