อันที่จริง ตั้งใจไว้ว่า จะลบ หรือปิดบัญชีบล็อกนี้
ไม่ให้อยู่ในสารบบโลกโซเชียลอีกต่อไป
แต่ก็ขำตัวเองเหลือเกิน ที่ไม่สามารถหาวิธีปิดมันได้
หรืออันที่จริง ต้องบอกว่า
ไม่มีเวลา หรือความใส่ใจในการจะมานั่งปิดมันจริงๆ มากกว่า
มันยุ่งยาก และเสียเวลาในชีวิตมากเกินไป
บล็อกนี้
ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อใช้เป็นพื้นที่ของข้าพเจ้า
สำหรับการสื่อสารกับตัวเอง
กับคนที่เคยรู้จักมักคุ้นบางคน
และเพื่อเก็บบันทึกประสบการณ์บางอย่าง
ทั้งที่น่าจดจำ และไม่น่าจดจำ
รวมถึงเรื่องราวที่หาสาระอันใดไม่ได้
นอกจากการเวิ่นเว้อเพื่อระบายอารมณ์เท่านั้น
ณ เวลานี้
ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องใช้มันอีก
หาใช่หมายความว่าข้าพเจ้าสามารถละทิ้งอดีตได้อย่างง่ายดาย
หรือเป็นมนุษย์ประเภทเขี่ยอะไรทิ้งเมื่อไม่ใช้ประโยชน์
หรือแม้แต่ทำลายเมื่อไม่ได้มันมา
ข้าพเจ้ามิใช่คนประเภทนั้น
เพียงแต่...
เพียงแต่...
ข้าพเจ้าเกรงว่าตนเองจะเผลอหลงใหลไปกับอดีต
จมอยู่กับความทุกข์โศก
หรือนึกไปถึงหน้าใครบางคนที่ไม่ควรนึก
ก็เท่านั้น
ข้าพเจ้าโง่งมมานาน
มีบทเรียนแล้วก็ไม่ค่อยจะจำ
ยังดันทุรังทำสิ่งที่เกินตัว เกินใจ
แล้วสุดท้ายก็เจ็บปวดเสียเอง
บทเรียนที่เพิ่งผ่านมา
คงเป็นบทสุดท้าย เพื่อที่จะสั่งสอนข้าพเจ้าอย่างจริงจังเสียทีว่า
เลิกหูหนวกตาบอดได้แล้ว
บล็อกนี้
ข้าพเจ้าจะไม่พยายามลบ ไม่พยายามปิดมันอีก
blogger คงไม่อยากให้ผู้ใช้ปิดบัญชีของเขา
ถ้าเช่นนั้น
ก็เพียงปล่อยมันไป
อะไรที่เราเอาออกจากใจไปแล้ว
ก็คือตายไปแล้ว
ไม่ต้องเสียเวลาทำอะไรกับของ หรือ คนที่ตายไปแล้วทั้งสิ้น
เวลาจะทำหน้าที่นั้นเอง
สวัสดีชีวิตใหม่
ที่สดใส และสว่างไสวกว่าเดิม
:)
