ทื่อมะลื่อ

หลายครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองบ้าดีเดือดและทื่อมะลื่อเกินไป

คนรักเคยเตือนหลายครั้งเกี่ยวกับเรื่องนี้

ให้แพรวารู้จักเอาตัวรอด 

รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง 

อย่าไปแข็งกระด้าง สู้กันตรงๆ มากเกินไปนัก

คนที่เราสู้ด้วยอาจไม่ใช่คนที่เราสมควรตรงด้วย



อาทิ..ตำรวจจราจรห่วยๆ 

ที่ตั้งด่านโดยการเอารถตำรวจมาจอดข้างทางแล้วยืนโบกกันอยู่ 2 คน

ข้าพเจ้าไม่เห็นด้วยกับการยื่นบัตรข้าราชการให้ดู 

หรือเหน็บเงินเพื่อให้รอดพ้นจากสถานการณ์นั้น

แต่ก็นึกไม่ออกว่าถ้าต้องเจอเหตุการณ์เช่นนั้นเพียงลำพัง จะทำเช่นไร



หรือยามเมื่อถูกกล่าวหาอะไรบางอย่าง 

ถูกตั้งคำถามว่าสิ่งที่ข้าพเจ้าทำนั่น..มันใช่หรือ

ข้าพเจ้าพร้อมจะอธิบาย พร้อมจะชี้แจง

แต่ปัญหาคือ การอธิบายอาจตรงเกินไป แข็งกระด้างเกินไป

อาจสื่ออย่างชัดเจนเกินไปว่าเป็นความผิดของคุณเองที่ไม่ศึกษา

ไม่อ่าน ไม่ฟัง แล้วสุดท้ายก็ไม่เข้าใจในเรื่องนั้น



ช่วงหลังมานี้ บางเหตุการณ์ทำให้ตระหนักได้ว่า

ระดับความทื่อมะลื่อมีมากเกินไปแล้ว

และมันอาจเป็นอุปสรรคต่อความเจริญก้าวหน้าบางอย่างในชีวิต



ข้าพเจ้ามีตัวอย่างของคนที่เอาตัวรอดเก่งๆ ให้เห็นอยู่เสมอ

ตั้งแต่เริ่มเข้าสังคม เริ่มทำกิจกรรมกับผู้อื่น

เริ่มทำงาน

แต่ก็ไม่เคยเอานิสัยนั้นมาทำให้เป็นของตัวเองได้เสียที



และหลายครั้งก็มานั่งเคียดแค้นคนอื่นๆ แทน

กลายเป็นว่า

ทำไมคนเสนอแต่หน้าดีๆ กลับได้ดีกว่า

ทั้งที่การกระทำก็เหมือนกัน 

หรืออาจเลวร้ายกว่าเราเสียด้วยซ้ำ

ทำไมไม่มองกันที่ผลงาน

ไม่ตัดสินกันด้วยเหตุด้วยผลที่รอบด้าน

ไม่พิจารณาตามความเป็นจริง

กลับไปเห็นแต่สิ่งที่เขาเสนอ

ซึ่งแน่นอน มีความลวงเจือปนไปเกินครึ่ง

ข้าพเจ้ารังเกียจความอยุติธรรม

มันเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าไม่มีภูมิต้านทานกับการต้องเผชิญเลย




แต่ความจริง จะไปโทษเขาก็ใช่เรื่อง

ใครจะบ้าเป็นตัวของตัวเอง

ใครจะบ้าทำให้คนอื่นเห็นกันโต้งๆ ว่าตัวเองไม่ดี

หากเราขี้เกียจ ใครจะบ้าแสดงให้เจ้านายเห็นว่าเราขี้เกียจ

หากเราทำงานพลาด ใครจะบ้าบอกลูกค้า บอกลูกความตรงๆ ว่าเราทำพลาด

ก็ต้องไหลลื่นไป แถไป ผัดผ่อนไป โบ้ยไป




บางครั้ง เราต้องยอมให้ตัวเองมีนิสัยแย่ๆ 

เพื่อจะได้ยืนอยู่ในจุดเยี่ยมๆ

แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว

การไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง

ข้าพเจ้าคงเป็นได้ไม่นาน



ข้าพเจ้ามีข้อบกพร่อง

มีจุดไม่ดี

ก็ตามที่คนอื่นๆ เห็นนั่นแล

เชิญตัดสินข้าพเจ้าได้จากสิ่งที่ข้าพเจ้าเป็น

อย่าให้ข้าพเจ้าต้องแสร้งกระทำเพื่อให้ความคิดนั้นเปลี่ยนแปลงไปเลย

ข้าพเจ้ายินดียอมรับ

เมื่อการตัดสินนั้น มาจากการพินิจในตัวตนของข้าพเจ้าจริงๆ



ปล่อยข้าพเจ้าไว้ในความทื่อมะลื่อต่อไปเถิด



สิ่งที่ข้าพเจ้าอยากทำในขณะนี้

หาใช่การโน้มเนียนเปลี่ยนสีตัวเองไปตามสภาพแวดล้อม

แต่เป็นการยืนหยัดอย่างเข้มแข็ง

และไม่หวั่นไหวต่างหาก



ข้าพเจ้าตระหนักแล้วว่า

พักหลังๆ มานี้

คงห่างหายจากการนั่งสมาธิภาวนามากเกินไป

กราฟอารมณ์จึงขึ้นๆ ลงๆ เหวี่ยงแรงราวตลาดหุ้นไทย

ทั้งที่ไม่ควรเลย

ไม่ควรหวั่นไหวต่ออะไรๆ ง่ายๆ เลย



แพรวา